φάλασσα & φύσηχως - Θα σου αφήσω λέξεις

Artwork: Ειρήνη Αντωνάκη (μέρμηγκας)

Ανοίγω την πόρτα.
Μπαίνω μέσα.

Ένα σπουργίτι κατηφόρησε στα χείλη μου και τα έγλειψε,
χιλιάδες κύματα άφρισαν το ένα μετά το άλλο - σε ώρες άγνωστες χωρίς σκιές - στην άκρη του οισοφάγου μου.
Κι ενώ έψαχνα σχεδόν τυφλή τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, εσύ ψιθύρισες ''εκεί''
Και ήξερα πού είναι όλα.
Θα σου αφήσω λέξεις τραγουδούσα και να που το έκανα.
Από φόβο (ανάγκη) μην ξεχάσεις.
Και παρόλα τα φώτα της πόλης,
φαίνονται καλα οι αναμνήσεις στον ουρανό πάνω απ'το κρεβάτι μου (ήσουν κι εσύ εδώ)
Κι αν πέσει καμία δεν κάνω ευχές.
Εδώ και λίγο καιρό δεν ξέρω τι να εύχομαι.
Έξω έχει καταιγίδα, κρυώνω, ζέστανε με.
Καλημέρα, καληνύχτα,
πως πέρασαν οι ώρες.
Δυσκολεύομαι να ανασάνω.
Σκούπισα ένα δάκρυ, το άλλο το έγλειψα, το τρίτο στέγνωσε.
Μην κλαίς άλλο αγάπη μου, εδώ είσαι ασφαλής.

Τακτοποιώ ξανά τα ράφια,
ανοίγω την πόρτα,
βγαίνω έξω.
Ανάσα

Και κάπου βρίσκομαι ανάμεσα σε σύμβολα χαμένος είναι,
μια βροχή απο συναίσθημα κι ορκιζομαι,
δε ξέρω πως σκατά να ξεστομίσω πως,
σ'έχω ανάγκη, μα δε θελώ να ζορίζεσαι.
Μα βλέπω περιορίζεσαι, είναι το γαμήδι βαρύ;
ποτέ δεν ρώτησα στην τελική
κι αυτό το ξέρω αλήθεια.
Αισθάνθηκα πολλές φορές να πνίγεσαι στα δίχτυα μου.

Κόμπος στο στομάχι.
Είπα θα φύγω αν σε δω να απελπίζεσαι,
αλήθεια με μισώ όταν μου κρύβεσαι,
αυτό που ένιωσα δε πρέπει να κερδίζεται,
σ'αυτόν το γαμημένο κόσμο έστω και κάτι δωρεάν πρέπει να δίνεται,
φλόγα που δε καίει καταπίνεται, η φλόγα όμως δε σβήνεται.
Το τέλος όπου να'ναι πλησιάζει.
Αν οχι εσύ τότε για δείξε μου κάποιον να καταλάβει,
πως δεν έχω μόνο μέσα μου μιζέρια και μαράζι.
Αυτά που σκέφτομαι πως είναι ντάξει.
Πως δεν έχουμε ανάγκη γαμημένα προσωπεία,
πως το καλό και το κακό συνθέτουνε την αρμονία.
Μέσα μου με τρώει ένα ψύχος, υψώνεται τοίχος ψηλός,
με γράμματα και αριθμούς και πώς,
κατάφερες να είσαι μια ρωγμή που νιώθω πως περνάει φώς..
κι έκανες σπίτι μου την κόλαση.

Κι αν σου πα πως θέλω να φύγεις ήταν ψέματα,
ο έρωτας λεκιάζει τα πουκάμισα με αίματα.
Κι αν σου πα πως θέλω να μείνεις ήταν ψέματα,
κατάδικοι γυρεύουμε διαρκώς καινούργια βλέμματα.

[xrisa]

Αισθάνθηκα πολλές φορές να πνίγεσαι στα δίχτυα μου.