Μιλάμε για το πώς θα δουλέψουμε και θα ζήσουμε μαζί

Показать описание

Πρέπει να πάρουμε θέση. Και αν δεν πάρουμε τώρα, θα πάρουμε τον Σεπτέμβριο, θα πάρουμε τον Οκτώβριο. Δεν θα το αποφύγουμε. Δεν θα το αποφύγετε ούτε εσείς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, της μείζονος αντιπολίτευσης.
Πρέπει να πάμε στην πραγματικότητα, η οποία είναι μία και μόνη. Έχει τελειώσει η πανδημία όπως την περάσαμε ενάμιση έτος. Τώρα γυρνάμε στις δουλειές. Τώρα γυρνάμε στο να ξαναχτίσουμε την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τη δυνατότητά μας να βλεπόμαστε, να είμαστε μια κοινωνία. Τώρα γυρνάμε στις σχολικές αίθουσες. Τα παιδιά, δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να γυρίσουν. Άρα τώρα συζητούμε για τους υγειονομικούς, που θα θεωρούσα ότι είναι εντελώς αυτονόητο. Μόνο οι καθυστερήσεις στον εμβολιασμό θα μπορούσαν δικαιολογήσουν το ότι φέρνει η Κυβέρνηση με καθυστέρηση, κατά τη γνώμη μου, αυτή τη ρύθμιση. Όμως, όταν θα ζητήσουμε τον Σεπτέμβριο για τους εκπαιδευτικούς, τι θα πούμε; Ξανά τα ίδια; Δεν θα έχουμε κάνει κάποια πρόοδο; Δεν θα πρέπει να τους πούμε ότι «Παιδιά, να τελειώνουμε λίγο με αυτή την υπόθεση».
Ας βρούμε ένα άλλο πεδίο αντιπαράθεσης. Δεν είναι δυνατόν να καταλαβαίνουμε διαφορετικά τα απλά ελληνικά της Επιτροπής για τη βιοηθική, η οποία λέει ακριβώς αυτά που συζητάμε εδώ. Η υποχρεωτικότητα ως έσχατη λύση η οποία πρέπει να έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, να εφαρμοστεί μόνον εφόσον τα προηγούμενα μέτρα δεν αποφέρουν σημαντική αύξηση του ποσοστού εμβολιασμού και με ακριβή εφαρμογή του μέτρου αυτού αφενός να ορίζεται με βάση το εργατικό και το δημόσιο δίκαιο, αφετέρου να απαιτεί να συνυπολογίζονται οι τυχόν συνέπειες στον καταμερισμό καθηκόντων και στελέχωση των δομών.
Τα πράγματα είναι απλά. Ή θα προχωρήσουμε μαζί σε πράγματα που αφορούν τη διαχείριση του κράτους και τελικώς της κοινωνίας, ή θα κρατήσουμε επιφυλάξεις. Θα μείνετε πίσω από την εκκλησία. Άκουγα από το πρωί τον Μητροπολίτη Ιλίου Αθηναγόρα. Όλες οι απαντήσεις της Εκκλησίας αυτήν τη στιγμή είναι όμοιες με τις απαντήσεις που δίνει η επιστήμη. Δεν μπορούμε να δώσουμε και άλλη. Ο κόσμος προχωρά και γι’ αυτό πρέπει και η Βουλή να προχωρήσουμε όλοι μαζί.
Είπατε, κύριε Ξανθέ, ότι στους χώρους εργασίας υπάρχει υπερμετάδοση. Δεν ξέρω πού το στηρίζετε, αλλά δεν πρέπει να γυρίσουμε στους χώρους εργασίας κανονικά; Δεν πρέπει να επιστρέψουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στις δομές του κράτους; Δεν πρέπει οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να ξαναπάνε στις δουλειές τους; Δεν πρέπει να αναδιοργανωθεί η εργασία, πάντοτε με αυτά που κερδίσαμε; Γιατί κερδίσαμε το γεγονός ότι ξέρουμε τώρα ότι μπορούμε να εργαστούμε καλά και συλλογικά και αποδοτικά και από το σπίτι ή κάποιον άλλο χώρο. Άρα αυτό που αυτήν τη στιγμή καλούμαστε να κάνουμε είναι ένα βήμα μπροστά και αυτό το βήμα πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί. Δεν πρέπει να χωριστούμε σ’ αυτό, γιατί αυτό είναι το κυριότερο μήνυμα που θα δώσουμε θετικό προς εκείνους τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι έχουν αντιρρήσεις και με τους οποίους πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε.
Δεν μιλάμε για υποχρεωτικότητα. Δεν μιλάμε για τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μιλάμε, όμως, για το πώς θα δουλέψουμε και θα ζήσουμε μαζί. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από το να υποχρεώσουμε κάποιον σε ζητήματα συνείδησης. Του λέμε, όμως, ότι αν θες να δουλέψεις και αν θες να δουλέψουμε μαζί, αν θες να κάνουμε μαζί πράγματα όπως οι κοινωνίες κάνουν, τότε υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Και η προϋπόθεση είναι βεβαίως ο εμβολιασμός. Καμία υποχρεωτικότητα. Με ενθουσιασμό να πείσουμε οι μεν τους δε και να προχωρήσουμε παρακάτω. Θα δείτε ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχουν μείνει ελάχιστοι -αν έχουν μείνει- που θα πέσουν στις διατάξεις αυτές.
Να διευκρινίσουμε και το θέμα του ίδιου του εργοδότη, διότι λέμε ότι πρέπει να δείχνεις το πιστοποιητικό. Δεν λέμε τι πρέπει να κάνει ο ίδιος ο οργανωτής της εργασίας που είναι ο εργοδότης. Πρέπει και αυτός να έχει την ίδια αυτονόητη υποχρέωση είτε είναι υπάλληλος στην εταιρεία του είτε όχι. Θα το διευκρινίσουμε και αυτό. Καλό είναι να μην υπάρχουν αμφιβολίες.