Εις μνημόσυνον (Άι, γαρούφαλλό μου) - Χριστίνα Μαξούρη

«On έαρ»: Μία σπάνια συναυλία...

Εις μνημόσυνον ( (Άι, γαρούφαλλό μου) ) - 1973

Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Μουσική: Αργύρης Κουνάδης
1. Ελένη Βιτάλη

Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι
σύννεφο έβαλαν γιορντάνι
κι άντρας ζώνει τ' άρματά του
πάει ταμένος του θανάτου
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι... γαρούφαλλό μου...
άι... γαρούφαλλό μου...

Άλογο φαρί καβάλα
δράκοι του'στησαν κρεμάλα
μπρος στο μαρμαρένιο αλώνι
στέκει και το πεταλώνει
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

και στην άκρη, στο ποτάμι
μια φλογέρα, ένα καλάμι
κάνει τον καημό φλογέρα
το παράπονό του αέρα
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Ποιος πονεί και ποιος το θέλει
του ανέμου οι Αρχαγγέλοι
του καπνού `ναι και τ' ανέμου
δεν το βάσταξα ποτέ μου
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Του Χάρου ειν το πανηγύρι
το χορό νεκρός να σύρει
τ' άστρα μες στο παραγάδι
και τον ήλιο στο σημάδι
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

[MinusApeiron]

Μπράβο για την επιλογή τραγουδιού αλλά... πολύ φάλτσο...

[emainos]

Μουσική:Chicho Sánchez Ferlosio

...Το μυστικό ήταν ότι το τραγούδι «Εις μνημόσυνον» αναφερόταν στον Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, τον κομμουνιστή που είχε εκτελεστεί το 1952, μαζί με άλλους συντρόφους του, για τις ιδέες και τη δράση του. Εάν αυτή η πληροφορία διέρρεε, όχι μόνο θα απαγορευόταν ο δίσκος, αλλά θα έμπλεκαν άσχημα με τη δικτατορία όλοι οι συντελεστές του.
Ο Μπελογιάννης ήταν κόκκινο πανί. Όπως και ο Άρης. Αλλά το τραγούδι είχε κι ένα δεύτερο, επίσης επιβαρυντικό, μυστικό. Η μελωδία του δεν ήταν πρωτότυπη, ούτε καν γραμμένη από τον Κουνάδη.
Ήταν από ένα τραγούδι του ισπανικού εμφυλίου, το «Κόκκινος πετεινός, μαύρος πετεινός»! Δηλαδή, το τραγούδι ήταν επαναστατικό απ’ όπου κι αν το έπιανες! Κι αυτή η πληροφορία δεν αναφερόταν πουθενά αφού στο δίσκο περιλαμβάνεται σαν σύνθεση του Κουνάδη, ούτε καν σαν διασκευή. Αυτή η «παράλειψη», μέχρι σήμερα, παρασύρει τους παραγωγούς των ραδιοφωνικών εκπομπών που δεν έχουν εντρυφήσει στα τραγούδια του ισπανικού εμφυλίου, να παρουσιάζουν το τραγούδι σαν σύνθεση του Κουνάδη. Σ’ αυτό, φταίνε ο Κουνάδης και η Λύρα που δεν φρόντισαν μετά την πτώση της χούντας να αποκαταστήσουν την αλήθεια.