filmov
tv
Νιο.Στε. - Τι μου λες

Показать описание
Στίχοι - Παρουσίαση : Στέλιος 748 - Νιόνιος
Παραγωγή : Στέλιος 748
Ηχογράφηση - Μίξη - Mastering : Δημήτρης Κουφουδάκης, Bashment studios
Animated intro : Balanscape
special thanx: Necor
Εκτέλεση παραγωγής: Πείραμα 748
Στίχοι:
Στέλιος
Τι σκατά να γράψω, μου λες;
Τις ίδιες μου τις συμβουλές δεν τις ακολουθώ
και θόλωσε το μυαλό και κουράζεται.
Μουντζούρες πολλές, ώρες πολλές για δυο γραμμές
με γράμματα που άμα τα δείτε δε τα βγάζετε.
Μοιράζεται το εγώ και το εσύ, σύγκορμος στη βολή ελευθερίας
που σ' αφήνει να γράφεις με υπερβολή
κι είναι μανδύας αόρατος ή στολή,
η τέχνη μεταμφιεσμένη αυτοπροβολή.
Κι είμαι παρίας, αυτοεξόριστος της κοινωνίας
μίας τραγωδίας κωμικό relief
είναι πασιφανές, πόσο ασύμφορο να νιώθεις
και νιώθοντας να τελειώνεις λίγο-λίγο δίχως καρδιά από μασίφ.
Άναψα το πορτατίφ στο μικρό δωμάτιό μας
το μισοσκόταδο μας να χαθεί,
πριν να μας καταπιεί και διαγραφεί από εντός μας
η θέληση για συναναστροφή κοινωνική. Και έτσι...
Νιόνιος
Ανησυχώ τη στιγμή που γεννάω τις λέξεις
Ειν' εργαλεία για να με σημαδέψεις
Και θυσιάζονται σε έμπνευση δίχως μορφή
Σαν ετοιμόρροπο σκοινί που κρέμεται απ την οροφή
Και κάνω μπάντζι, εξαφανίζομαι σαν να μαι ο Χουντίνι
Σ’ ό,τι πω σ’ ό,τι γίνω ειν’ η δική μου ευθύνη
Καμίνι απόψε το κεφάλι μου γεμάτο χρυσάφι
Ένα μυαλό ξουράφι στράφι ξεχασμένο στο ράφι
Ξυπνάω ανήμπορος, ξοδεύομαι σε αγκαλιές
Πολλές φορές μπερδεύομαι νομίζω θα σωθώ απ’ αυτές
Μα ξεγελιέμαι, το βλέπω όταν κοιτάζω το είδωλό μου
Όσο κι αν τρέχω διαφυγή ποτέ από τον εαυτό μου
Μα στα ξανάπανε αυτά και έχεις βαρεθεί
Η αγωνία σου μια λύση να βρεθεί
Νιώθεις σκατά με τις δικές σου επιλογές
Κι ο μαλάκας σου λέει κανε ό,τι θες
Μη δίνεις σημασία τελικά
Όλοι είμαστε για να την κάνουμε από δω γενικά
Κανείς δεν βρήκε όμως ακόμα τα λεφτά
Για εισιτήριο οπότε πάρτι παίζει κανονικά
Για αυτό, άρπαξε πιάτο ο μπουφές έχει στρωθεί
Μη φοβάσαι σου χει μείνει ένα πιάτο φαΐ
Η ιστορία είναι εμπειρία παραδειγματική
Κι εγώ αδειάζω πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ
Όσο γεμίζει το ράφι στο μαγαζί
Είμαστε ξύπνιοι που φαινόμαστε χαζοί
Είμαστε τείχη που υψώνονται στη σιωπή που επικρατεί
Αφού το στόμα σου δε λέει να τα πει
Μα μην αγχώνεσαι είμαστε περαστικοί
Απρόσεκτοι πολύ κι ενώ δεν πρέπει βιαστικοί
Αλλά στην τελική δε σε ξέρω δε με ξες
Οπότε πες, ρε φίλε τι σκατά μου λες;
Στέλιος
Κάνε μου λένε ότι θες αλλά δε ξέρω πως,
προσωρινά δεν έχω επιλογές μες στη ρουτίνα που με βάζετε.
Ιδέες καλές και θεωρίες που για να 'μαι μες στο κύκλο
να ξεχάσω επιβάλλεται.
Και χάνεται απ τα χέρια μου η ροή
μα στιγμή ανθεκτική μέσα μου το πως ένιωθα μικρό παιδί
κι η μουσική ατέρμονο γλυκό ταξίδι κι είπα μη πάρω
στα μπαγκάζια μου ότι έχω κάνει ήδη.
Δε γουστάρω να ξεφύγω, φεύγω νοητικά ξέροντας πως δε θα αποφύγω
τίποτα και καταλήγω να ξεχνιέμαι έστω για λίγο
κι ήχο ψάχνω για να κρύψω ότι απέμεινε αγνό.
Ανάμεσά μας δεν έχουν μείνει πια πολλά,
φορεσιά μας τα καλά και τα κακά,
καλύτερα μπροστά από σωστά,
τα λάθη στην υγειά μας και φωτιά στα ποσοστά
όσο στα μάτια με κοιτάς.
Παραγωγή : Στέλιος 748
Ηχογράφηση - Μίξη - Mastering : Δημήτρης Κουφουδάκης, Bashment studios
Animated intro : Balanscape
special thanx: Necor
Εκτέλεση παραγωγής: Πείραμα 748
Στίχοι:
Στέλιος
Τι σκατά να γράψω, μου λες;
Τις ίδιες μου τις συμβουλές δεν τις ακολουθώ
και θόλωσε το μυαλό και κουράζεται.
Μουντζούρες πολλές, ώρες πολλές για δυο γραμμές
με γράμματα που άμα τα δείτε δε τα βγάζετε.
Μοιράζεται το εγώ και το εσύ, σύγκορμος στη βολή ελευθερίας
που σ' αφήνει να γράφεις με υπερβολή
κι είναι μανδύας αόρατος ή στολή,
η τέχνη μεταμφιεσμένη αυτοπροβολή.
Κι είμαι παρίας, αυτοεξόριστος της κοινωνίας
μίας τραγωδίας κωμικό relief
είναι πασιφανές, πόσο ασύμφορο να νιώθεις
και νιώθοντας να τελειώνεις λίγο-λίγο δίχως καρδιά από μασίφ.
Άναψα το πορτατίφ στο μικρό δωμάτιό μας
το μισοσκόταδο μας να χαθεί,
πριν να μας καταπιεί και διαγραφεί από εντός μας
η θέληση για συναναστροφή κοινωνική. Και έτσι...
Νιόνιος
Ανησυχώ τη στιγμή που γεννάω τις λέξεις
Ειν' εργαλεία για να με σημαδέψεις
Και θυσιάζονται σε έμπνευση δίχως μορφή
Σαν ετοιμόρροπο σκοινί που κρέμεται απ την οροφή
Και κάνω μπάντζι, εξαφανίζομαι σαν να μαι ο Χουντίνι
Σ’ ό,τι πω σ’ ό,τι γίνω ειν’ η δική μου ευθύνη
Καμίνι απόψε το κεφάλι μου γεμάτο χρυσάφι
Ένα μυαλό ξουράφι στράφι ξεχασμένο στο ράφι
Ξυπνάω ανήμπορος, ξοδεύομαι σε αγκαλιές
Πολλές φορές μπερδεύομαι νομίζω θα σωθώ απ’ αυτές
Μα ξεγελιέμαι, το βλέπω όταν κοιτάζω το είδωλό μου
Όσο κι αν τρέχω διαφυγή ποτέ από τον εαυτό μου
Μα στα ξανάπανε αυτά και έχεις βαρεθεί
Η αγωνία σου μια λύση να βρεθεί
Νιώθεις σκατά με τις δικές σου επιλογές
Κι ο μαλάκας σου λέει κανε ό,τι θες
Μη δίνεις σημασία τελικά
Όλοι είμαστε για να την κάνουμε από δω γενικά
Κανείς δεν βρήκε όμως ακόμα τα λεφτά
Για εισιτήριο οπότε πάρτι παίζει κανονικά
Για αυτό, άρπαξε πιάτο ο μπουφές έχει στρωθεί
Μη φοβάσαι σου χει μείνει ένα πιάτο φαΐ
Η ιστορία είναι εμπειρία παραδειγματική
Κι εγώ αδειάζω πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ
Όσο γεμίζει το ράφι στο μαγαζί
Είμαστε ξύπνιοι που φαινόμαστε χαζοί
Είμαστε τείχη που υψώνονται στη σιωπή που επικρατεί
Αφού το στόμα σου δε λέει να τα πει
Μα μην αγχώνεσαι είμαστε περαστικοί
Απρόσεκτοι πολύ κι ενώ δεν πρέπει βιαστικοί
Αλλά στην τελική δε σε ξέρω δε με ξες
Οπότε πες, ρε φίλε τι σκατά μου λες;
Στέλιος
Κάνε μου λένε ότι θες αλλά δε ξέρω πως,
προσωρινά δεν έχω επιλογές μες στη ρουτίνα που με βάζετε.
Ιδέες καλές και θεωρίες που για να 'μαι μες στο κύκλο
να ξεχάσω επιβάλλεται.
Και χάνεται απ τα χέρια μου η ροή
μα στιγμή ανθεκτική μέσα μου το πως ένιωθα μικρό παιδί
κι η μουσική ατέρμονο γλυκό ταξίδι κι είπα μη πάρω
στα μπαγκάζια μου ότι έχω κάνει ήδη.
Δε γουστάρω να ξεφύγω, φεύγω νοητικά ξέροντας πως δε θα αποφύγω
τίποτα και καταλήγω να ξεχνιέμαι έστω για λίγο
κι ήχο ψάχνω για να κρύψω ότι απέμεινε αγνό.
Ανάμεσά μας δεν έχουν μείνει πια πολλά,
φορεσιά μας τα καλά και τα κακά,
καλύτερα μπροστά από σωστά,
τα λάθη στην υγειά μας και φωτιά στα ποσοστά
όσο στα μάτια με κοιτάς.
Комментарии