Τάσεις Φυγής | Joajamaicamarley

Τάσεις Φυγής | Joajamaicamarley

Τάσεις φυγής.
Τρόπος διαφυγής.
Όταν θεωρείς πως θα βρεις την ψυχική σου ολοκλήρωση και ηρεμία μόνο μακριά από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι.

Θέλω να φύγω. Δεν με νοιάζει το που, δεν με νοιάζει το πόσο.
Θέλω απλώς να φύγω. Όχι από την πόλη μου, όχι από την γειτονιά μου, όχι από σένα.
Θέλω να φύγω από εμένα τον ίδιο.
Είναι φορές που με αγαπώ και είναι φορές που ούτε και εγώ ο ίδιος με αντέχω. Και τότε θέλω να τρέξω.

Θέλω να τρέξω μακριά από το σκοτάδι. Με πνίγει το σκοτάδι, η αδράνεια, η άρνηση. Μα είμαι βυθισμένος σε αυτά. Και αντί να κολυμπήσω μέχρι την ακτή, μένω εδώ να βυθίζομαι.

Τρέξε. Τρέξε και εσύ από τα προβλήματα σου. Βυθίσου. Κάνε σαν να μην υπάρχει άλλος τρόπος. Μην παλέψεις για όσα θες, μην προσπαθήσεις να λύσεις τα προβλήματα σου. Απλώς τρέξε. Αυτό δεν έχεις μάθει να κάνεις έτσι κι αλλιώς;

Βαριέμαι τις κλισέ συζητήσεις. Με Εκνευρίζουν. Δεν θέλω να μάθω τι κάνεις, πόσο είσαι, που μένεις. Θέλω να μάθω τι φοβάσαι, τι ονειρεύεσαι, τι σε κάνει να συγκινείσαι, τι σκέφτεσαι όταν κοιτάς το ηλιοβασίλεμα ή τον ήλιο. Μίλα μου για σένα, μα μη μου πεις όλα αυτά που ξέρουν όλοι.

Δεν είμαστε όπως όλοι. Δείχνεις πρόθυμος να ξεγυμνώσεις το κορμί σου, μα φοβάσαι τόσο πολύ να δει κάποιος γυμνή την ψυχή σου. Γιατί φοβάσαι τόσο; Είναι πολύ πιο όμορφη από ότι νομίζεις. Βγες από τον βυθό. Είναι καιρός να αρχίσεις να κολυμπάς, να αρχίσεις να παλεύεις.
Δεν κουράστηκες να τρέχεις;


Επίσης μπορείς να με βρεις εδώ:

[georgeger]

"Θέλω να φύγω από εμένα τον ίδιο." Αυτό που λες έχει τεράστια σημασία. Δυστυχώς ταυτίζουμε την άφθαρτη ψυχή με τον νου και το σώμα που είναι απλά μεταβλητές και καθορίζονται από το περιβάλλον. Ωραίο το βιντεάκι. Κατάθεση ψυχής.

[asdazr]

Ενάμιση χρόνο αργότερα οι πιστοί σου subscribers περιμένουν την επιστροφή σου. Ένα σημάδι ζωής, μια απόδειξη πως δεν έπαιξες με τις ψυχές μας, πως δεν έκανες απλά το κέφι σου για λίγο καιρό και μετά μας παρατησες χωρίς ούτε ένα αντίο η μία συγνώμη. Μας χρωστάς έναν επίλογο που θα κλείσει το κεφάλαιο της ζωής μας που λέγεται JoaJamaicaMarley. Ένα κεφάλαιο που ο συγγραφέας του αποφάσισε να μην τελειώσει ποτέ και είχε ως συνέπεια εκατοντάδες απελπισμένοι φανατικοί να ουρλιάζουν με την ελπίδα πως, εκείνη, θα τους ακούσει. Ο καιρός όμως πέρασε και η σιωπή σου ήταν εκκωφαντικη, τους είχες ξεχάσει, τους είχες αφήσει πίσω σου όπως μια νεαρή και ανέτοιμη ακόμα γυναίκα αφήνει το νεογέννητο μωρό της στα σκαλιά ενως ξένου σπιτιού. Αλλά το μωρό μεγαλώνει και ποτέ δεν παύει να ελπίζει ότι η πραγματική του μητέρα, μια μέρα θα γυρίσει. Πλάθει ιστορίες στο κεφάλι του, δικαιολογεί την εγκατάλειψη του από τον άνθρωπο που το έφερε στον κόσμο για να μην αναγκαστεί να αποδεχτεί πως εκείνη απλά δεν το ήθελε, δεν το χρειαζόταν. Για να μην αναγκαστεί να αποδεχτεί
πως ποτέ δεν θα γυρίσει να το ψάξει.




Βασικά, εγώ την Βίκυ θέλω.