Ανταύγεια Παραδείσου

Показать описание

Τέκνα Φωτός – Ποίημα 69ο

– Ανταύγεια Παραδείσου

Ανταύγεια φεγγοβόλα Παραδείσου
την άνοιξη η φύση γύρω δείχνει.
Αν θέλεις, στη δροσιά γλυκοκοιμίσου
και τ’ άστρα ας φωτίσουνε σαν λύχνοι.

Θα νιώσεις της αγάπης μου το χάδι,
μετάξι απαλό, να σε χαϊδεύει.
Απόκοσμα πανέμορφο το βράδυ
τη μνήμη άλλων κόσμων αναδεύει.

Κρυστάλλινη η λάμψη των θαυμάτων
στη λίμνη αχνοφέγγει την αιθέρια,
δυνάμεων αγνών και αοράτων,
που χρώματα γεμίζουνε τ’ αστέρια.

Τα χέρια μου σ’ αγγίζουνε και τρέμει
το μέσα μου σαν φλόγα στο αγέρι.
Η θεία υπερκόσμια ανέμη
υφαίνει μια μαγεία δίχως ταίρι.

Τα πάντα γύρω λάμπουνε καθάρια,
το πνεύμα που στα πάντα κατοικεί.
Στα δέντρα, τα νερά και τα λιθάρια
ζωής ανάσα πνέει μυστική.

Σαν ψίθυρος ηχεί και φέρνει ζάλη
ονείρου και νεράιδας λαλιά.
Ψυχή αλλοτινή και πιο μεγάλη
μεθάει την καρδιά στη σιγαλιά.

Μη σκιάζεσαι ετούτο το σκοτάδι,
αγγέλων παρουσίες μας φυλάνε.
Και διώχνουν τα γεννήματα του Άδη
τα τόσα, που ψυχές παραφυλάνε.

Αφέσου λίγη θέρμη να σου δώσω,
στοργή αληθινή που τόσο θέλεις!
Σε πόθησα στα όνειρα μου τόσο,
μα σ’ έκρυβε το πέπλο μιας νεφέλης.

Στο άρωμα χαμένου παραδείσου
της άνοιξης, στην ήμερη σιγή,
το πέπλο του Φωτός, αν θέλεις, ντύσου
κι υψώσου σε λαμπρή μαρμαρυγή!