ΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΑ - 'Ήταν το πιο ωραίο πράμα, περιμέναμε να 'ρτει τζίνη Λαμπρή...'

"Γιατί τον τόπο της εκπαίδευσης τον λέμε Σχολείο;
Ο Αριστοτέλης λέει: εμείς φτιάξαμε την γλώσσα και ξεχωρίσαμε την σχόλην από την ασχολίαν και ἀσχολούμεθα ἵνα σχολάζωμεν, διότι η σχόλη γεννά την πολιτική αρετή και το ήθος. Με άλλα λόγια η σχόλη είναι η αργία, ασχολία η μη αργία, επόμενος η εργασία την οποία πολύ ενδεικτικά στα ελληνικά την λέμε δουλειά, είναι δουλεία στη ανάγκη, έχουμε ανάγκη να εργαστούμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς, αλλά έχουμε συνείδηση ότι είναι «δουλεία στη ανάγκη», η σχόλη είναι η ελευθερία από την ανάγκη, άρα η εκπαίδευση που λέμε σήμερα είναι η «ελευθερία από την ανάγκη».

Γιατί αυτή η ελευθερία (από την ανάγκη);
Διότι η σχόλη γεννά την πολιτική αρετή και ήθος. Το πρώτο που ενδιαφέρει τον Έλληνα είναι η πολιτική αρετή, δηλαδή πως θα συγκροτήσει Πόλιν, όχι απλός πως θα επιβιώσει ή πως θα έχει ανετότερο βίο (σε ένα συνοικισμό ή οικισμό), αλλά πως θα συγκροτήσει τον κατ’ αλήθεια βίο, όχι πρωταρχικά στη χρησιμότητα. Γι’ αυτό και δίχως μεταφυσικό άξονα («κριτήριον αληθείας») είναι αδύνατο να συγκροτηθεί «πόλις», «πολιτεία», «κράτος» – αδιανόητο για τον Έλληνα το πολιτικό γεγονός δίχως Δελφούς, Παρθενώνα ή Αγιά-Σοφιά."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" Οι τελευταίες δεκαετίες , είναι γενιές αιχμαλώτων. Αιχμαλώτων των ιδεών. Κι αιχμαλώτων ενός μοντέλου ζωής, που δεν ήρθε ποτέ έτσι όπως το είχαν φανταστεί, αλλά η αιχμαλωσία παρέμεινε σαν διαδικασία. Δηλαδή δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ξεφύγουν από αυτό που είχαν σκεφτεί για το μέλλον όταν ήταν μικροί, το όποιο δεν ήρθε βέβαια, αλλά έμεινε η διαδικασία της σκέψης. Κι έτσι δεν μπόρεσαν να δουν την ζωή στην ολότητά της, έμειναν εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι, και σχεδόν άρρωστοι μέσα σε μια διαδικασία.

Είμαι σίγουρος ότι αυτες οι γενιές είναι αιχμάλωτοι, εγκλωβισμένοι σε κάτι που δεν τους ταιριάζει κατά κανέναν τρόπο, και πρέπει να βγουν από αυτήν.

Αυτό το οποίο μας έχει εγκλωβίσει είναι η διεκδίκηση. Διεκδικούμε κάτι, το οποίο όταν το πετυχαίνουμε δεν μας ευχαριστεί και διεκδικούμε και κάτι άλλο και κάτι άλλο και κάτι άλλο. Αυτή η διεκδίκηση γίνεται αβυσσαλέα. Είναι μια διεκδίκηση μερικών υλικών συνθηκών, βεβαίως, και γι' αυτό δεν ικανοποιεί, ποτέ δεν μπορεί να φτάσει. Και πιστεύω ότι θέλει μια έξοδο από αυτό. Αλλά επειδή είναι δύσκολο, ας πούμε, να μείνεις κάπως φτωχός, πρέπει να το κάνεις γιατί θα πλουτίσεις αλλιώς. Όπως η δύναμη είπαμε νωρίτερα, είναι η αδυναμία, έτσι και ο πλούτος είναι η φτώχεια.

Ο ελληνικός κόσμος μοιάζει σ’ αυτή τη νωθρή περίοδο της ιστορίας του με παγιδευμένο ζωντανό σώμα το οποίο, όπως έγραφε ο Παπαδιαμάντης το 1907, στο άρθρο «Γλώσσα και κοινωνία», όσο δεν δύναται να ζήση δι’ ενέσεων, τρόπον τινά, από κόνιν αρχαίων σκελετών και μνημείων, άλλο τόσον δεν δύναται να ζήση, ειμή μόνον κακήν και νοσηράν ζωήν, τρεφόμενον με τουρσιά και με κονσέρβας ευρωπαϊκάς.

Εύχομαι σε όλους να αρχίσουν αυτήν την πορεία μιας αυτογνωσίας, αν είναι δυνατόν αυτό θα ευχόμουν σε όλους, γιατί ξέρω πόσο λυτρωτικό είναι."

"Ο πολιτισμός θα αλλάξει όταν σήμερα το πρωί η ανάγκη η δική μας να μετέχουμε σε ένα κοινό άθλημα αληθείας γίνει πολύ πιο επιτακτική ανάγκη, γίνει πρώτη σε σχέση με το ηλεκτρικό ψυγείο."