' ΕΥΧΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ' ------ Ποίημα και Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Ευχές που ταξιδεύουν

Η Μάνα φεύγει και οι ακριβές ευχές μαζί της ταξιδεύουν,
αφήνουνε κενά σε καθεμιά ματιά και κάθε σου ανάσα.
Όλα συνομιλούν και σε καθοδηγούν σ’ απλά κι αγαπημένα,
ναρκώνουνε το νου χωρίς ρυθμό χορού, κενά, παρατημένα.

Οι ευχές σαν ζωντανές μοιάζαν αγγελικές, μικρές νεράιδες,
που ήταν πάντα εκεί, σαν μία προσταγή, σαν μια γλυκιά φροντίδα.
Με τα φτερά ανοιχτά κρατούσαν συντροφιά στον κάθε πόνο,
δύναμη στη φθορά, γιατρειά στη συμφορά, στο χρόνο.

Τώρα που πολεμώ τον γκρίζο τον καιρό, πίσω ξαναγυρίζω,
πάλιωσα πια κι εγώ και θέλω να πιαστώ κάπου πριν φύγω.
Θυμάμαι τις ευχές, αυτές τις ακριβές, χρυσό και μάλαμα!
Θέλω ν’ αφουγκραστώ, αν είναι δυνατό, ξανά τη Μάνα:

Καθώς αδημονεί σε κάθε μου φυγή γερός να επιστρέψω
κάνοντας την ευχή για κάθε προσοχή, για κάθε καλό δρόμο.
Να ζήσει τη στιγμή, να ζήσουμε μαζί, ξανά τ’ ωραίο δείπνο
και πάλι με ευχή, σύντροφο φιλική για ήσυχο κι ονειρεμένο ύπνο.

Δημήτρης Βίκτωρ
Ιούλιος - 2013

[VictorDimitris]

Φεύγει η μάνα, φεύγουν και οι ευχές μαζί της.
Γίνεσαι πιο φτωχός.
Μένεις μόνος και την ζητάς στα δύσκολα.
Θυμάσαι τις ευχές, θυμάσαι τη Mάνα.
Δ. Βίκτωρ