10. ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ - ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΡΑ - ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.

Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ηλίου.
Τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική,
κι ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Απριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κει.

Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι,
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού,
φεύγουμε δίχως απ'εδώ νά 'χουμε πάρει κάτι,
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού.

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.