Οι στίχοι, Κώστας Καρυωτάκης | Στον απόηχο των podcast

Μπορούν ποιήματα από το παρελθόν να λειτουργήσουν επιδραστικά στο μέλλον; Μια ψηφιακή τέλεση στον απόηχο των podcast.

Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Αφήγηση, Φωτογραφία: Γιώργος Ιατρίδης

Δικά μου οι στίχοι απ’ το αίμα μου παιδιά
μιλούνε μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω απ’ την ίδια μου την καρδιά
σαν δάκρυα τους τα δίνω απ’ τα μάτια

Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό
αφού την ζωή ανιστορίζω τόσο
ήλιο και μέρα κι ήλιο τους φορώ
ζώνη να τα `χουν όταν θα νυχτώσω

Το γέλιο τ’ απαλότερου σκοπού
το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου
νιώθω ανίδεος ρήγας που
έχασε την αγάπη του λαού του

Και ρεύουνε και λιώνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά σιγά να κλαίνε
Αλλού κοιτώντας διάβαινε θνητέ
Λήθη το πλοίο σου φέρε μου να πλένε