Μια χούφτα πρόσωπο

Μια χούφτα πρόσωπο …
κατάματα στο ύψος των ματιών μου,
βυθίζομαι στο βάθος των δικών της,
βυθίζονται στα βάθη της ψυχής μου,
ριγώ σαν κρούσταλλα με κόβουν,
σκίζουν τις σάρκες μου με ηδονή
και λιώνουν, σταγόνες βλογημένες
ποτίζουν γόνιμα τις στάχτες μου
και μέσα από τη λάσπη τους βλαστός,
ορθώνεται πεισματικά στους δείκτες
και το ρολόι δεν χτυπάει πια, σιωπή,
γαλήνη, τη βλέπω δε με τυραννάει, όχι,
δεν σέρνομαι στα χνάρια της ζητιάνος,
δεν ψάχνω στα μισά της τα μισά μου,
πλήρης ο νους ζυγίζεται αετός χιμά
κι αρπάζει μόνο εκείνα τ’ αγαθά, χρηστά
για μένα και για κείνη, στρώνει γερό,
πλακόστρωτο τα θέλω και τα πρέπει μου,
γυμνά τα ποδαράκια της να δρασκελίσουν,
στην πέρα όχθη των δαιμόνων εραστών,
των ποιητών της γνώσης της σοφίας,
που σκιάζουνε αθάνατοι ανθρώπους,
φιλόσοφους αχόρταγους της ζήσης,
αναστενάρηδες στα κάρβουνα ερώτων,
αμέτρητους στο άδειασμα κλεψύδρας,
μα λίγοι εκείνοι που περνούν στο κλέος,
στεφανωμένοι με μυρτιές και δάφνες,
ομοτράπεζοι των άξιων προγόνων
και θέλει κότσια τούτη η φορά, κοπή,
χορού ατέρμονου με τους πολλούς,
μοναχικά ξενύχτια στα μαύρα της ψυχής,
κουράγιο στο συρματόπλεγμα μπροστά,
να βλέπεις φως στο πουθενά, αχτίδες,
σε ήλιους π’ αργοσβήνουν στ’ Άπειρο,
πηγές δροσάτες στη μέση της ερήμου,
φωτιές ζεστές στους πάγους του Βορά,
παράδεισους στον πάτο της θαλάσσης,
την Ατλαντίδα στο ζενίθ του ουρανού,
τη λευτεριά, σαν Καρδερίνα του κλουβιού …

Μπορείς αγάπη μου να σύρεις τούτο το χορό,
ή αν τα δάχτυλα της χούφτας μου ανοίξω,
σα σκόνη θα χυθείς στα πόδια μου στεγνή,
σα στάχυ τ’ αλωνιού θα σκορπιστείς γοργά,
στο φύσημα τ’ αέρα που καραδοκεί στη ράχη; …

Μπορείς αγάπη τάχα να ’σαι, ή δε μπορείς,
τ’ αξίζεις, ή ;;; … … …

Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 2017 / 9:32 πμ

___________________________________________