filmov
tv
Κρέων Κανακάρης - Η Ομπρέλα

Показать описание
Διασκευή του τραγουδιού "Le Parapluie" του Georges Brassens.
Στίχοι:
Στη δημοσιά, χωρίς ομπρέλα
τη βρήκα κάτω απ' τη βροχή-
βαστούσα μια που είχα πάρει
από 'να φίλο δανεική.
Τη χαιρετώ και της λέω "Έλα
αν θέλεις, έχει χώρο εδώ".
Πλησιάζει κάτω απ' την ομπρέλα
Και μουρμουρίζει "Ευχαριστώ".
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.
Τι τρυφερό που ειν' το τραγούδι
που ψιθυρίζει η βροχή,
όταν χωρίς σκοπό βολτάρεις
κι έχεις παρέα σαν κι αυτή!
Ας ήταν σαν σε μια συντέλεια
-χαλάζι, αέρας, συννεφιά-
σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες
εδώ να σ' είχα συντροφιά!
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.
Κι αν μαίνεται όμως η καταιγίδα
Ο δρόμος μ' όποιον αγαπάς
Στημένη σου 'χει την παγίδα,
Κάπου σε βγάζει όπου κι αν πας.
"Θέλω" μου λέει "να σ΄ευχαριστήσω
μα να σ' αφήσω πρέπει πια".
Και ξεμακραίνει, δε βλέπει πίσω
Μικραίνει όλο και με ξεχνά.
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.
Στίχοι:
Στη δημοσιά, χωρίς ομπρέλα
τη βρήκα κάτω απ' τη βροχή-
βαστούσα μια που είχα πάρει
από 'να φίλο δανεική.
Τη χαιρετώ και της λέω "Έλα
αν θέλεις, έχει χώρο εδώ".
Πλησιάζει κάτω απ' την ομπρέλα
Και μουρμουρίζει "Ευχαριστώ".
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.
Τι τρυφερό που ειν' το τραγούδι
που ψιθυρίζει η βροχή,
όταν χωρίς σκοπό βολτάρεις
κι έχεις παρέα σαν κι αυτή!
Ας ήταν σαν σε μια συντέλεια
-χαλάζι, αέρας, συννεφιά-
σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες
εδώ να σ' είχα συντροφιά!
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.
Κι αν μαίνεται όμως η καταιγίδα
Ο δρόμος μ' όποιον αγαπάς
Στημένη σου 'χει την παγίδα,
Κάπου σε βγάζει όπου κι αν πας.
"Θέλω" μου λέει "να σ΄ευχαριστήσω
μα να σ' αφήσω πρέπει πια".
Και ξεμακραίνει, δε βλέπει πίσω
Μικραίνει όλο και με ξεχνά.
Κάπως έτσι, στη στιγμή
Στέγη βρήκαν οι ουρανοί
κάτω απ' τη φτωχή μου ομπρέλα.
Κι είναι για μας αρκετή
Αυτή η γωνιά η μικρή
Σαν περπατάμε αγκαζέ στη βροχή.