ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ-Φωτεινή Βελεσιώτου,Αφιέρωμα στο Δ.Λάγιο

Από την τιμητική συναυλία στο συνθέτη Δημήτρη Λάγιο (1952-1991), που παρουσιάστηκε την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου,στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Στην συναυλία τραγούδησαν οι Παντελής Θαλασσινός, Δώρος Δημοσθένους, Αρετή Κετιμέ, Δημήτρης Υφαντής, Υακίνθη Λάγιου, Φωτεινή Βελεσιώτου και οι λυρικοί τραγουδιστές: Ειρήνη Καράγιαννη και Χάρης Ανδριανός. Συμμετείχαν επίσης οι,«Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων» Πάτρας (διηύθυνε ο Θανάσης Τσιπινάκης), Ορχήστρα «Viale Arti» (διηύθυνε ο Δημήτρης Μπουζάνης), η Ορχήστρα Ελληνικού Τραγουδιού (διηύθυνε ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης), το Φωνητικό σύνολο «Εν Φωναίς» (διηύθυνε ο Αλέξανδρος Στουπάκης)

Και κάθε νύχτα

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Συλλογή: Εδώ που γεννηθήκαμε (1983)
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης

Στην πόλη ετούτη που μεγαλώνει
που δίχτυα ρίχνει και πάει μακριά,
γυρνάμε μόνοι, γυρνάμε ξένοι,
κάθε διαβάτης και μια σκιά.

Και κάθε νύχτα καημός ανάβει
μες στην καρδιά μου πικρό πουλί,
ποιος το 'χε γράψει να ζούμε σκλάβοι,
φυλακισμένοι χωρίς κελί;

Η πόλη ετούτη στ' αλήθεια μοιάζει
με λαβωμένο που ξεψυχά,
κουράγιο παίρνει καθώς χαράζει
κι ύστερα πάλι αγκομαχά.

[ΔέσποιναΚωστοπούλου]

Αχ ρε Φωτεινουλα οταν σε ακουω σε αγαπω ολο και πιο πολυ τα τραγουδια σου αγγιζουν την ψυχουλα μου εισαι η αγαπημενη μου τρα γουδιστρια νασαι παντα καλα.

[ΔέσποιναΚωστοπούλου]

Φωτεινη μου ποσο πολυ σε αγαπω εισαι υπεροχη.Τα τραγουδια σου ποσο πολυ μου αρεσουν να εισαι παντα καλα να ακουμε την υπεροχη φωνη σου.

[lazarosyetion]

Διαμάντι η φωνή της, διαμάντι όμως και ο συνθέτης, άλλωστε για αυτόν έγινε το αφιέρωμα. Καλό είναι να μάθουνε όσοι δεν ξέρουν για τον Δημήτρη Λάγιο. Δεν κατηγορώ κανέναν, υπάρχουν και νέοι, -ες που δεν πρόλαβαν εν ζωή τον συνθέτη. Εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη την εποχή τα εξαιρετικά λόγια πολλών μουσικών για τον Δημήτρη Λάγιο. Πάντα στην καρδιά μου, όσο θα χτυπά. Αθάνατος.

[ivandinucci]

Voce stupenda un interpretazione fantastica straordinaria ❤❤❤❤

[ΛΙΑΝΑΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ]

Το τραγουδι, η φωνη και η συγκινηση της Φωτεινης Βελεσιωτη μου σφιγγουν την καρδια...

[LuisGonzalezdeA]

En esta ciudad que crece
que lanza redes y va lejos,
nos volvimos solitarios, nos volvimos extraños,
cada caminante una sombra.

Y cada noche tristeza enciende
en mi corazón pájaro amargo,
quién lo hubiera escrito que viviéramos esclavos,
encarcelados sin celda?

Esta ciudad parece cierta
con herido que expira,
cobra valor según amanece
y luego otra vez jadea.