Ο Άγιος των βουνών-Άγγελος Παπαγεωργίου

Ιδού ο άγιος των βουνών,
ιδού ο σαλός των λόγγων
των αφρισμένων ποταμών
των μακρυσμένων δρόμων !

"Έγραψε" μύρια π'ήματα,
πένα χωρίς να πιάσει,
στης ερημιάς τα μνήματα
στης Όστριας το γιορτάσι!
....................................
Λοζέτσι-Τσιούκα-Άραχθο,
ράβδιζε ολόρθος τ' άστρα.
Ψωμάκι έτρωγε το φως
απ' τ' ουρανού τη γάστρα .
ά.


Συνήθεια το 'χε,από μικρός,
ψηλά να σκαρφαλώνει
στα δεντροκλώναρα,γι' αυτό
τον λέγαν' Μητρο-κλώνη !

Άνθρωπο δεν επείραζε,
μονάχος περπατούσε,
άμα του κρέναν' στέκονταν,
αλλιώς σκυφτός τραβούσε

και πάαινε για τον Άραχθο,
μέσα απ' τον άγριο λόγγο,
κι έστεκε κι ακουρμαίνονταν
του ποταμού το βόγκο.
..........................................
Ώσπου,ένα βράδυ παγερό
-σκοτάδι είχε κατράμι-
τον Μητρο-κλώνη τον φτωχό,
τον πήρε το ποτάμι.


Ποταμέ μου,
αδερφέ μου,
μονάχα εσύ
βγάζεις φωνή,
όταν γυαλί που κόβει είν' η σιωπή,
κι απ' το βυθό σου αφήνεις μουσική
μυστική,
σαν φιλί
στην ψυχή....

Από μικρός,δυο ποταμούς κρατούσα,
και σαν βοριάς στα βράχια τους χτυπούσα...

Ποταμέ μου,
αδερφέ μου,
μονάχα εσύ
βγάζεις φωνή,
όταν γυαλί που κόβει είν' η σιωπή...

Ποταμέ μου,
αδερφέ μου, μονάχα εσύ....