Ct. Elijah Morgan & Υπερβάτης (ft. Dj Dooky) - ΥΠΟΓΕΙΟ

[TRIBUTE στο ομότιτλο βιβλίο του Φ.Ντοστογιέφσκι ]

Μουσική,Κιθάρες,Μπάσσο,
Drum programing : Elijah Morgan
Στίχοι,Φωνή : Υπερβάτης
Cuts,Scratches : Dj Dooky
Mix,Mastering : Elijah&Υπερβάτης
Art by Nikos Drakos

C.ELIJAH MORGAN :


/ @thrashopunkis

( Στο κομάτι αυτό ολοκληρώνεται ενα ταξίδι,
Μια ακόμη μικρή περιήγηση, προς τα εκεί όπου έχει αδράξει το κακό τις ρίζες του,
Μέσα στην άβυσσο της ψυχής,
που μεταφέρουμε όπου σταθούμε, κι όπου βρεθούμε ανελειπώς, από την ώρα της σύλληψης, έως τη στιγμή της τελικής εκπνοής, μια συμπυκνωμένη αρνητική εκδοχή του εαυτού μας, που έχει την τάση, να καταδυναστεύει όλους μας, ανεξαιρέτως... )

Τη βρίσκεις με τα δεσμά σου να είσαι ερωτευμένος,
σε καρέκλα βασανηστηρίου ακινητοποιημένος,
σαράκια αναμνήσεων για λάδι στη φωτιά,
κι αργά η γρήγορα αποφάσισες και βούτηξες ξανά !
Μα δε σε κατηγορώ, γιατί είχες λόγο τολμηρό !
Ώστε να ψηλαφίσεις λιγάκι ακόμα τον εαυτό,
μια εξερεύνηση , μες σε λαβύρινθο πιο σκοτεινό,
έχοντας υπόψιν,
πάντα ιστορικό οδυνηρό !

Με αναλώσιμη εμπηρεία, η αντοχή εξασθένησε !
Νιόθω μεταμορφώνομαι, σε ένα υβρίδιο τέρας !
Μα η συνείδηση ίσως, να μη με εγκατέλειψε
εντελώς,
λιγάκι οραματίζομαι, τωρα,
το φως της μέρας !

Οι υπάνθρωποι διακρίνονται απ'τη φύση τους,
πως ζουν, παράλληλες πραγματικότητες καθώς,
ακούσια προσποιούνται ,
κάνουνε τροχιές οδυνηρά αλεπάλληλες ,
στο σύνολο τους μοιάζουνε αναλώσιμες οντότητες,
συχνότητες επαναλαμβανόμενες,
προσωπικότητες που, φυλακίζουνε ψυχές
ανεπανάληπτες,
ισόβια τυρανισμένες κι άχρωμες ,
κι οι ιδέες μου όλο δείχνουν,
τραγικά ξεπερασμένες !

Νομίζεις μελοθάνατος, κατέντησες να δείχνεις,
παρέλειψες να έχεις υπόψιν,
στο Ναδήρ ποιος ήσουν !
Το κράμα των δυο φύσεων, θολώνει να διακρίνεις,
τις σκάρτες πτυχές σου,
οταν κλωτσομπουνίδια αρχίσουν !

Γιατί, η βόλτα στο υπόγειο είναι άνευ επιλογής,
και έχει δικό της χρόνο, το πόσο θα κλειστείς !
Εκτάσεις κι αντιστάσεις,
στα πόδια να σταθείς,
θα 'ναι πάντα ανεπαρκείς,
μαρτύριο θα κεραστείς !
Ο νους όσο κι αν τον σκαλίζεις, μένει ανεξερεύνητος.
Προσωπικοί σου δαίμονες, αγέρωχα θα αράζουν,
μα η θέληση σου, πεισματάρα, να μην είσαι ο αναίσθητος !
Αγύριστο κεφάλι ,
άσχετα αν σε κοματιάζουν !

Κι είναι βαριά τα λουκέτα, που φέρω μαζί μου !
Απ'το υπόγειο του μυαλού, που περιφέρεται η ψυχή μου !
Με αηδία κερασμένη, απ'της ολότητας το απόσταγμα,
προσδίδω όλο το είναι μου,
σε ένα φτηνό ολόγραμμα !

Κι είναι βουβή, κι απρόσμενη η αλλωτρίωση,
με το δικό μου φαίνεσθαι,
που τριγυρνά αναμεταξυ σας !
Κι είναι επόμενοι, οι αναρίθμητοι παροξυσμοί,
δράση κι αντίδραση, στην όσμωση της κόλασης σας !
Κι είναι βαριά, κι ασήκωτη η συμβίωση,
με το μηδενιστή εαυτό μου,
που στραγγίζει τη χολή μου !
Κι ειναι γλυκιά, η μαζί του, αιφνίδια συμφιλίωση.
Ξενάγηση στα Τάρταρα,
γίνεται η ζωή μου !

( Έχει ειπωθεί, ότι,
η πραγματική επανάσταση,
ξεκινάει απο μέσα μας !
Όταν υψώνουμε ανάστημα, στο δρόμο για την κατάβαση...
Σ'ένα απέραντο σκοτάδι ,
πίσω από την πόρτα, του υπογείου... )

Είναι στιγμές, που η αυτογνωσία
παραδίδει όπλα !
Γίνεται καταιγισμός, από,
τρωτής φύσης τα κόλπα !
Φυλαχτό μοναδικό, η μνήμη σου οτι έχει σώσει,
όταν η εσώκοσμη σου Βαβυλώνα ξεσπαθώσει !
Με αυτόματο, ψυχικό μηχανισμό αντανάκλασης,
το ζείς, σε δυστοπία φτηνής παράθλασης !
Σε ατέλιωτο ρυθμό, μέσα σου ολέθρια μάχη !
Στανιάρουν εσωτερικά πάθη,
διψούν για λάθη !

Απομυθοποιώντας, τη διπλή όψη απ'το κέρμα,
μελαγχολία αιφνιδιαστικά,
στις φλέβες μέσα, ρέει !
Ο εγωισμός να κολά, στη σάρκα μου πάνω, σαν δέρμα !
Μα έχω αδίστακτη εμμονή,
να δω τον τύρρανο, να κλαίει !

Ωμή πραγματηκότητα,
χοντροκομμένη αλήθεια,
όταν η ιδιεταιρότητα μας,
δείχνει τόσο ηλίθια !
Κενοδοξίας σενάρια, πλυθαίνουν σαν καρκίνος,
και σαν "Alien" εγκυμονείς,
το εσώτερο σου κτήνος !
Εν τέλει, τσουρουφλίζεσαι,
σε ατέρμονο κύκλο,
μα, απ'τη φύση μας γυρνάμε,
σαν τις σβούρες στα χαμένα !
Αντιμετώπισε τον κύκλο απο μέσα,
δίχως οίκτο !...
Η ολότητα, θα κρύβει,
ένα υπο-είδος και για σένα !

Τώρα, μες στο υπόγειο, ρίχνω εν γνώση,
τη ματιά μου,
η παραμονή κοστίζει, ριψοκίνδυνο αδιέξοδο !
Την κάθε ενοχή μου,
μετατρέπω σε μαγκιά μου !
Το ολόγραμμα αχρηστεύω, γιατί,
οδεύω προς στη διέξοδο !

( Να θυμάσαι της υπόθεσης την ειρωνεία, πως η ολότητα φυλασει,
ένα υπο-είδος και για σένα !...)

Κι είναι βαριά, κι ασήκωτη η συμβίωση,
με το μηδενιστή εαυτό μας,
που στραγγίζει τη χολή μας !
Κι είναι γλυκιά, η μαζί του,
αιφνίδια συμφιλίωση,
Κολάσεως εξομοίωση, γίνεται,
η ύπαρξή μας...!

ΤΕΛΟΣ