10. Άρρυθμος - Δεν πειράζει

Στίχοι:

Τελευταία όλα στραβά
και το μυαλό μου είναι χειρότερο.
Πώς να βρω άκρη,
όταν δεν βρίσκω ούτε το πρόβλημα;

Και όσο τα σκέφτομαι,
μπερδεύομαι περισσότερο.
Και όσο φτάνω στ’ αδιέξοδο,
τόσο φαίνεται γνώριμο.

Βούλιαξα στις σκέψεις μου, ρε, κι ήταν επόμενο
να μην καταλήξω πουθενά. Αυτό κάνω μόνιμα.
Τουλάχιστον, θυμήθηκα. Έκανα δυο συζητήσεις, απ’ αυτές
που το να βγει συμπέρασμα είναι ανώριμο.

Είμαστε ακόμα εδώ, σ’ αυτή τη γη
που η σιγή και η σιωπή – λανθασμένα – ταυτίζονται.
Το μυαλό άγονο – το σώμα γόνιμο, και για να ζήσω
έχω κλειστό το ένα μάτι, και τ’ άλλο, απ’ το κλάμα, κόκκινο.

Είμαστε εδώ, που τ’ άσχημα κάνουνε θόρυβο
και πάντα κάτι θα μας χαλάει, μα, δεν πειράζει.
Κράτα τον μισό μου εγκέφαλο – κρατάω τον υπόλοιπο.
Ίσως να χάνεται κι αυτός, μα, δε με νοιάζει.

Ίσως να δούμε φως, τώρα που θα χαράξει.
Ίσως να δούμε ο ένας τον άλλον, μα, έτσι κι αλλιώς,
φταίει που δε θέλουμε να δούμε, κι όχι πως δε φαινόμαστε.
Άρα πες μου, ο κόσμος αυτός πώς θα αλλάξει;

Και το ‘χω δει: κομμάτια αυτής της μηχανής, που μας αλλάζουν,
όταν κάποιος από μας χαλάσει. Οπότε τι;
Έρμαια της κοινής λογικής, με μόνο κοινό το κενό.
Είναι απλό, μα, δεν πειράζει.

Και πάμε πάλι.
Σώμα κουρέλι και ‘μεις μες στο χάλι, τρωγόμαστε.
Κλείνουμε μάτια, μας νοιάζει να βλέπουν οι άλλοι.
Τουλάχιστον, κάπως να φαινόμαστε. Κοροϊδευόμαστε.
Μόνοι ξυπνάμε και μόνοι κοιμόμαστε.
Για τα σκατά μας καυχιόμαστε.
Όλο και κάτι θυμόμαστε.
Όλο και κάπως χαιρόμαστε.
Κι έτσι κυλάει ο χρόνος, περνάει.
Το σώμα γερνάει. Το παιδί που κρύβουμε μες στο μυαλό μας πονάει
και από μόνο του μας γρατζουνάει, για το καλό μας.

Όσο το ψέμα απ’ έξω γλεντάει, καλοπερνάει,
κάτι μου λέει, ή θα το φάμε, ή θα μας φάει.
Άιντε! Θα φέρω πίσω το γέλιο, κι ας χάθηκε, κάηκε.
Δε μένει χρόνος: κάτι βδομάδες.

Όσο οι γύρω μετράνε τα λάθη κατά χιλιάδες,
θα σε περιμένω απ’ τις χαραμάδες να ‘ρθεις.
Το ξέρω, δεν ξέρεις τον δρόμο, μα,
ελπίζω μια μέρα απλά να με βρεις.

Ελπίζω κάτι να νιώθω, και να χαρείς.
Σύνθετες σκέψεις – τόσο απλοί.
Δες τη σιγή, άσε τη σιωπή.
Δες την ουλή μου: τόσο θνητή.

Κι αφού είμαστε μόνοι, πώς γίναμε τόσοι πολλοί;
Δέσε τη μνήμη να δούμε
τι θα μας μείνει στο τέλος, ν’ απέχουμε.
Είδα εκείνη και βούρκωσα. Ό,τι θυμάμαι, θα χαίρομαι.

Γάμα την πτήση, φτιάξαμε φτερά να πέφτουμε.
Κράτα τη λύση, τόσα προβλήματα έχουμε.
Αγάπα τη δύση, να ‘χουμε κάτι να βλέπουμε.

Στίχοι/Ερμηνεία: Άρρυθμος
Beat: Split
Ηχοληψία/Μίξη: Lil Home Studio 2020, Shadow Kid, Άρρυθμος
Artwork: Kona G.