ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ & CHRISTIAN RONIG – ΕΙΜΑΙ ΠΡΕΖΑΚΙΑΣ – ΊΛΙΟΝ PLUS – 20.04.2019!

Μέσα σε αυτό το πολιτικό και καλλιτεχνικό κλίμα που περιγράψαμε (ας μην ξεχνάμε και τη σατιρική ποίηση του Βάρναλη) έκανε την εμφάνισή της η πρώτη καθαρά πολιτική σάτιρα μέσα στο Λαϊκό Τραγούδι. Αναφερόμαστε στο δίσκο «Δική μου είναι η Ελλάς», που μέσα σε λίγους στίχους συνοψίζει όλη την κατάσταση του Μεσοπολέμου: η άρχουσα τάξη οραματίστηκε την «Ελλάδα των δύο ηπείρων», που με το ένα της πόδι θα πατούσε στην Ευρώπη και με το άλλο στην Ασία. Όμως η Μικρασιατική Εκστρατεία δεν ήταν παρά μια τυχοδιωκτική περιπέτεια, ένα τυχερό παιχνίδι, όπου η ελλάδα έχασε το ένα της ποδάρι, αυτό που πατούσε στην ασιατική ήπειρο. Ανάπηρη τώρα κι ακρωτηριασμένη είναι ο περίγελος εχθρών και συμμάχων. Παρ’ όλα αυτά, οι επίδοξοι δικτάτορες θέλουν να την εξουσιάζουν και να τη νέμονται, έστω κι αν την καταστρέψουν ολοκληρωτικά.
Για να περάσει το μήνυμά του από ενδεχόμενες απαγορεύσεις και λογοκρισίες, ο δημιουργός του τραγουδιού παρουσιάζει όλο το περιεχόμενό του σαν φαντασίωση που την προκαλεί η κατανάλωση ηρωίνης. Η επιλογή αυτού του ναρκωτικού είναι εύστοχη, αφού η ηρωίνη προκαλεί ψευδαισθήσεις ηρωισμού και μεγαλείου και πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε σαν το «ναρκωτικό των ηρώων». Οι «αλλοφρονούντες ήρωες» της πολιτικής «μαστουρώνονται» και διεγείρονται με τη δύναμη της εξουσίας, στην οποία εθίζονται και ζητούν ολοένα μεγαλύτερες δόσεις, ενώ οι αδύναμοι άνθρωποι του οικονομικού και κοινωνικού περιθωρίου γίνονται «ήρωες» και «ισχυροί άνδρες» με τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα την «άσπρη σκόνη». Μετά τη φαντασίωση της Μεγάλης Ιδέας και παράλληλα μ’ εκείνες των «τεχνητών παραδείσων», ακμάζουν οι φαντασιώσεις των εθνοσωτήρων:

Από το βράδυ ως το πρωί
με πρέζα στέκω στη ζωή
κι όλο τον κόσμο κατακτώ
την άσπρη σκόνη σαν ρουφώ.
Όλος ο κόσμος είναι χτήμα μου
σαν έχω πρέζα και ρουφάω
κι οι πολιτσμάνοι όταν θα με δουν
μελάνι αμολάω.

Σαν μαστουρωθείς
γίνεσαι ευθύς
βασιλιάς, δικτάτορας,
θεός και κοσμοκράτορας.
Πρέζα όταν πιεις
ρε, θα ευφρανθείς
κι όλα πια στον κόσμο
ρόδινα θε να τα δεις.
Δική μου είναι η Ελλάς
και στην κατάντια της γελάς,
της λείπει το `να της ποδάρι
ρε, και το παίξανε στο ζάρι.
Εγώ θα είμαι, ρε, δικτάτορας
κι ο κόσμος στάχτη αν θα γίνει
ο ένας θα μ’ ανάβει τον λουλά
κι ο άλλος θα τον σβήνει.

Η έκδοση του δίσκου με τη Ρόζα Εσκενάζυ πρέπει να τοποθετηθεί ανάμεσα στα τέλη του 1929, τότε που η τραγουδίστρια αυτή εμφανίστηκε στη δισκογραφία, και στην 4η Αυγούστου 1936, αφού ένα τόσο τολμηρό τραγούδι δε θα μπορούσε να φωνογραφηθεί στη διάρκεια της σκληρής τρομοκρατικής δικτατορίας του Μεταξά.
[...]
Το τραγούδι «Δική μου είναι η Ελλάς» με τις παραλλαγές του καλύπτει ολόκληρη την πολιτική σκηνή του Μεσοπολέμου: Βενιζέλο, βασιλιά, βενιζελικούς και βασιλικούς δικτάτορες κι επίδοξους δικτατορίσκους. Με τις παραπομπές του σε μερικούς απ’ τους σπουδαιότερους νεοέλληνες σατιρικούς και με καταβολές απ’ την επιθεώρηση, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια καλή πρώτη εμφάνιση και εισαγωγή της πολιτικής σάτιρας μέσα στο Λαϊκό Τραγούδι.

–Νέαρχος Γεωργιάδης: Ρεμπέτικο και Πολιτική