Πάλι Νομίζω - Οδυσσέας (Στίχοι)

Πάλι νομίζω πως αγγίζω τη θλίψη ολοκληρωτικά
ενώ υπάρχουν υλικά που κανονικά απαλλάσσουν υπνωτικά,
δείχνουν το δρόμο επιδεικτικά κι ονειρικά που όσο μιλούν απλά
το μυαλό μου γαμώ που δεν το ορίζω τακτικά,
μάλλον ανθίζουν συνειρμικά όσα πάνε κι όσα ‘ρθουν,
να μην είχα τις κούφιες σκέψεις που σχολαστικά μ’ ακολουθούν.
Παρακολουθούν οι φίλοι κι ακούν κάτι να βρουν για να πουν,
τα συναισθήματα θα με πνίξουν ή από μένα θα πνιγούν;
Πάλι νομίζω πως τα αποθέματα αρκούν
αφού τα δύσκολα εξαντλούνται δύσκολα
κι αναθεωρούν τη ζωή, ωραία,
φυλακίζομαι στη διαδικασία που την ελευθερία τοποθετούν
που μαζί με την κόλαση πάνω στη γη
θρέφουν αυτούς που αγαπούν
και συνυπάρχουν μ’ αυτούς που μισούν
γιατί το ίδιο φίδι τους τρέφει.
Οι ευκαιρίες που καθοδηγούν συνειδήσεις μου χαλάνε το κέφι,
σαγηνευτικά υποχωρούν οι αισθήσεις, κατρακυλούν στο κενό που γνέφει.
Σειρήνες μαγευτικά, ψιθυρίζουν, στροβιλίζουν και επιστρέφει
τ’ αρχέγονο ένστικτο για επιβίωση μεταλλάσσετε και καταστρέφει.
Ο πίθηκος ανήθικος κι ανήσυχος το βλέμμα στρέφει
στον ουρανό, απλώνεται η κραυγή
επιστρέφει αφού διανύσει χίλια μίλια την αυγή.

Κορυφώνεται η κόλαση στη γη
η κόλαση μου δεν θέλει να πνιγεί.
Κορυφώνεται η κόλαση στη γη
η κόλαση μου δεν θέλει να πνιγεί,
πάλι νομίζω.

Ποτίζω με υπομονή ότι καρπό να δώσει αργή
αν αξίζει η συνειδητή αλλαγή μόνο καλό μπορεί να βγει
κι ο καπνός την φωτιά προδίδει
μα και τα κακός κείμενα κρύβει,
ξεκολλήσαμε την αγάπη γιατί το μυαλό μας στην ύλη ενδίδει.
Οι σκέψεις γίνονται κύβοι,
αλλάζει κατεύθυνση το ταξίδι,
θέλω να ρίξω καυτό μολύβι
στο άθλιο που αποδίδει.
Ουρλιάζουνε μικρές οι στιγμές μας,
στο βόλεμα, στο τώρα,
το χάος περισσεύει αυτή την κρίσιμη ώρα.
Άλλοι τρώνε την ψίχα κι άλλοι βολεύονται με κόρα,
μυρίζει αίμα και ιδρώτα η ενδοχώρα
και θα το πίστευα ακόμα και τώρα
αν ψάχνω την πρόφαση για την μπόρα ή ψάχνω την αιτία,
στροβιλίζουν στο μυαλό μου πράγματα αστεία.
Άνετα στην κατάθλιψη βουτώ
μα και σε αισιόδοξη απαισιοδοξία
καθώς τείνω να γευτώ την αμαρτία
μα κι αυτό που την φαντασία θα ανανεώσει,
αυτό που στη γνώσει θα δώσει,
κάπου η μικροπρέπεια θα με σώσει,
τα κομμάτια του παζλ θα ενώσει
ή θα διαλύσω τα πάντα πριν η νύχτα τελειώσει,
μπορεί τα νεύρα μου να ‘χουν τεντώσει
μα δηλώνω ευθείς
κι ατενίζω το αύριο επιρρεπείς
έστω κι αν αυτό με προδώσει, θα δεις.

Πάλι νομίζω…

Πάλι νομίζω, τα ασυμμάζευτα δεν έμαθα ποτέ να συγυρίζω,
πάλι αγγίζω, αυτό που χτίζω,
είναι στιγμές που δεν τ’ ορίζω,
σταματώ αυτό που το πρωί αρχίζω. (Χ2)