~ Εκεί που το κύμα σωπαίνει ~ (Official Videoclip/Ποίημα) - Ελευθεριάδης Θεοχάρης

Показать описание

~ Εκεί που το κύμα σωπαίνει ~

Σε ποιο κύμα στηρίξαμε
την αγάπη μας
εκείνο το βράδυ
Θυμάσαι?

Χάραξες τρυφερά στην παλάμη μου το άρωμα των ματιών σου
και ένα χαρούμενο δάκρυ μου
κύλησε
και
έτρεξε
να σβήσει τους φόβους σου

Πριν ξημερώσει η μέρα
που ονειρευόσουν
- καθώς αγκαλιαζόμασταν στο κύμα εκείνο το βράδυ -
Και δεν θα ξημέρωνε
ποτέ ξανά
στην ίδια αμμουδιά

Πριν περπατήσεις ακόμη, έτρεχες στα όνειρά μου

Τότε που ο έρωτας κάλπαζε στην βροχή
Και ο χειμώνας αποζητούσε τα κύματα
Εγώ πρόσμενα την σιωπή σου
μιλώντας στα αστέρια

Καθώς το φεγγάρι ζωγράφιζε την φωνή σου
να αρμενίζει
σε άγνωστες θάλασσες
που
– ίσως κάποτε –
συναντηθούμε
ξανά
…

Ένα φανάρι που χάθηκε...
όταν η φωνή σου φοβόταν να μου πει
πως με θέλει γυμνό
στην σκιά της φωτιάς
που
εκείνη την νύχτα
χαράξαμε
και
την μέρα
φοβόμασταν
να καθίσουμε πλάι της
…

Καθώς οι στάχτες μας θύμιζαν την ζωή
που γεννήθηκε
– καταδικασμένη –
σε
σιωπηλές αναμνήσεις

Το κύμα που ταξιδέψαμε
την αγάπη μας
εκείνο το βράδυ
Θυμάσαι?

Ακόμα δροσίζει τις φτέρνες μας
κάθε φορά
που
τα χέρια μας αγγίζουν
– ξεχασμένα –
τραγούδια
που
έγραψαν
εκείνο το βράδυ
σε
βρεγμένα βιβλία
…

Πριν μιλήσεις ακόμη, τραγουδούσες το μέλλον μου

Τότε που ανεμοδαρμένοι στο πέλαγος
Ρίξαμε στην φωτιά την σχέδια
Και ξεντυθήκαμε
όσες σκέψεις
– βύθιζαν –
τον αστερισμό των χεριών μας

Μόνοι στον κόσμο, ονειρευόμασταν άφοβα
Η στεριά δεν περίμενε την Δύση του ήλιου
Μια κιθάρα σπασμένη στον φλοίσβο,
μα οι νότες κρατούσαν τον ρυθμό των κορμιών μας

Το κύμα που θάψαμε
την αγάπη μας
εκείνο το βράδυ
Θυμάσαι?

Ονομάσαμε αγάπη τα ξύλινα όνειρα
Που άντεξαν την φωτιά εκείνης της νύχτας
Και τόλμησαν να κολυμπήσουν στην τρικυμία της αγάπης
Δίχως ρούχα να ξεγελάσουν το "Αδύνατο"

Ένα νυχτολούλουδο μιλάει για εμάς
Συλλαβίζει την χαμένη εφηβεία
Λέξεις που δεν θα καταλάβουμε ποτέ,
προφέρει σιωπηλά το γραμμόφωνο μιας ξεχασμένης ευτυχίας

Όσο ο άνεμος θα αγγίζει τις ψυχές μας
Και εμείς νοσταλγούμε το φανάρι εκείνης της νύχτας
Σε αυτούς τους δρόμους που θερίζουν αγκαλιές
Άλλη μια μέρα μόνοι στην γη
αναζητούμε την μοναξιά του Παραδείσου

Δειλούς μας αποκάλεσαν,
όταν ονειρευτήκαμε το τέλος της ζωής μας
Ονειρευτήκαμε για λίγο το "για πάντα"!
Μέχρι που ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί
Και τα ρούχα μας δεν ήταν ξεχασμένα στην ίδια αμμουδιά

Το κύμα που ζωγραφίσαμε
την αγάπη μας
εκείνο το βράδυ
Θυμάσαι?

Έλα να το αγγίξουμε και πάλι απόψε
Να ναυαγήσουμε στο ίδιο ακρογιάλι
Η σπασμένη κιθάρα μας περιμένει
Γυμνούς στην φωτιά που δεν έσβησε ακόμη

Ένα γράμμα το φεγγάρι σκεπάζει
Φοβηθήκαμε να νιώσουμε στεριά,
μήπως και πάψουμε να ονειρευόμαστε
όλες τις τρικυμίες
που
στερηθήκαμε
εκείνη την νύχτα

Μόνοι στο κύμα, καιγόμαστε ακόμη

Το φανάρι κοιτάζει ξανά τις σκιές μας
Ξαπλωμένοι στην άμμο, προσπαθούμε να μην κοιμηθούμε
Και χάσουμε ξανά εκείνη την ανατολή
που δεν προλάβαμε ποτέ να τραγουδήσουμε αγκαλιά

~ Να τo ~
το κύμα που εμπιστευτήκαμε
την αγάπη μας
εκείνο το βράδυ
Θυμάσαι?