filmov
tv
Μίλτος Πασχαλίδης-Το καπηλειό,''Βαρβάρα 2016''

Показать описание
Σάββατο 30 Ιουλίου 2016
''17ο Φεστιβάλ Βαρβάρας'' / Ορεινή Χαλκιδική / Βαρβάρα
Θάνος Μικρούτσικος και Μίλτος Πασχαλίδης στη δεύτερη
μέρα του ''17ου Φεστιβάλ Βαρβάρας'' στην Ορεινή Χαλκιδική!
Μαζί του οι μουσικοί:
Μιρέλα Πάχου-Ακορντεόν,Πιάνο,Τραγούδι
Θύμιος Παπαδόπουλος-Πνευστά
Δημήτρης Σινογιάννης-Ηλεκτρική Κιθάρα
Δημήτρης Μουτάφης-Μπάσο
Ηλίας Δουμάνης-Τύμπανα
Το καπηλειό
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.
Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.
Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.
Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.
Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.
Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.
Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.
''17ο Φεστιβάλ Βαρβάρας'' / Ορεινή Χαλκιδική / Βαρβάρα
Θάνος Μικρούτσικος και Μίλτος Πασχαλίδης στη δεύτερη
μέρα του ''17ου Φεστιβάλ Βαρβάρας'' στην Ορεινή Χαλκιδική!
Μαζί του οι μουσικοί:
Μιρέλα Πάχου-Ακορντεόν,Πιάνο,Τραγούδι
Θύμιος Παπαδόπουλος-Πνευστά
Δημήτρης Σινογιάννης-Ηλεκτρική Κιθάρα
Δημήτρης Μουτάφης-Μπάσο
Ηλίας Δουμάνης-Τύμπανα
Το καπηλειό
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.
Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.
Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.
Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.
Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.
Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.
Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.