Πάνος Μουζουράκης - Το Μεγάλο Κανάλι

Homemade like Lemonade🍋🍋🍋🍋🍋
Στον πλανήτη Μουζουράκη.
Μια αυτοσχέδια, σπιτική, εικονοποιήση για το υπέροχο τραγούδι του Μανώλη Φάμελλου από το δίσκο "Μονόλογος για δύο".
Σκηνοθεσία, σκηνογραφία, οπερατέρ, διεύθυνση φωτογραφίας, μοντάζ, post production, σκέτο production, performance, catering, styling και πολλά άλλα: Πάνος Μουζουράκης.
Ευχαριστώ για τις συμβουλές και την υπομονή την Δωροθέα, την Λίνα, τον Χριστόφορο και τον Γιώργο.
Και τον Τάσο για την υπέροχη κάμερα.
#GARMIN360

Δείτε το πριν κατέβει, γιατί δεν έχω τα δικαιώματα για το τραγούδι μου 🙄😏

Μουσική/Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος
© 2017 Minos - EMI SA

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Τύμπανα: Θάνος Μιχαηλίδης
Ηλεκτρική Κιθάρα: Αλέκος Βουλγαράκης, Βασίλης Ν. Κορρές, Μανώλης Φάμελλος
Μπάσο: Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Κρουστά: Αποστόλης Μπουρνιάς
Πλήκτρα: Γιάννης Σκούταρης
Τρομπέτα: Βαγγέλης Κατσαρέλης
Τρομπόνι: Γιώργος Ζαρέας
Φωνητικά: Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Ενορχήστρωση: Μανώλης Φάμελλος, Βαγγέλης Μαρκαντώνης, Βασίλης Κορρές
Ηχοληψία: Βασίλης Κορρές, Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Μίξη - Mastering: Βασίλης Κορρές
Διεύθυνση παραγωγής: Μανώλης Φάμελλος - Βασίλης Κορρές

[ItachiUchiha-czoh]

Πολύ όμορφο πολυτάλαντε Πάνο...Να 'ναι καλοτάξιδο!

[paulkalt]

Πάντα μπροστά από την εποχή!!!!εξαιρετικό

[ΘεοδώραΜουτεβελίδου]

mpravo re pano gia allh mia fora uperoxos <3

[roubikape]

Δεν το κατεβασε το yt τελικά. Καλό αυτό

[alicea]

ΣΤΙΧΟΙ
Πάνω που `χα βρει μια φορά μια σειρά φτου να πάρει
ήρθες και ξανάρχισε το παλιό μας τροπάρι.
Μύρισε μπαρούτι, μύρισε θειάφι,
τόση ψυχανάλυση μου πήγε στράφι.

Πάνω που `χα βρει το ρυθμό, το ρυθμό να πατήσω
βρέθηκες εσύ, πάλι εσύ και με τράβηξες πίσω.
Με τη μηχανή του χρόνου σου πήρα το τρενάκι του τρόμου σου
και κατέβηκα στο πηγάδι, στων ματιών σου το σκοτάδι.

Πάνω που είπα βγήκα, ξανά έπεσα στην τρύπα.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς να `μασταν και εμείς δυο άλλοι,
να μπορούσε στο φως ο δρόμος αυτός άπλα να μας βγάλει.
Μα όσο και να πατάς τα κουμπιά η ζωή δεν αλλάζει κανάλι
πεθαμένα φιλιά, επεισόδια παλιά η οθόνη προβάλει.

Πέτρες μου πετάς κι όμως σπας το δικό σου καθρέφτη
μείνε εσύ βασίλισσα λοιπόν σ’ ένα πύργο που πέφτει.
Πέφτει και μαζί του θα μας πάρει
στο βυθού, στο βυθού το φεγγάρι.

Και δε θα την βγάλεις λάδι στο μικρό σου σπίτι στο λιβάδι
τέλος η βοήθεια, τώρα κοίτα την αλήθεια.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς να `μασταν και εμείς δυο άλλοι,
να μπορούσε στο φως ο δρόμος αυτός άπλα να μας βγάλει.
Μα όσο και να πατάς τα κουμπιά η ζωή δεν αλλάζει κανάλι
πεθαμένα φιλιά, επεισόδια παλιά η οθόνη προβάλει.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς.