Μαρτυρικά νιάτα

Ποίηση: ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Από τη συλλογή: «Κραυγή στα πέρατα...»
Μέρος Β΄: Η κατοχή (30/51)
. . . . . . . . . . . . . . .
Πάνω στα νέα μας φτερά ανάψαν πυρκαγιές
και δέσμια σύραν τ' άπειρά μας νιάτα στα καστέλια.
Τα μπράτσα μας τα πλαστουργά γεμίσανε πληγές,
δεμένα με της λύρας μας τα τέλια.

Ξερριζωμένοι απ' του καινούργιου κόσμου τον αγρό,
δεσμώτες στις ανήλιαγες κλειστύηκαμε Βαστίλες.
Και χρόνια περιμέναμε μέσ΄στο κελί το ογρό,
σαν τον τρισγέλαστο Σαμψών μέσα στις δυο του στήλες.

Για κάποιο βίαιο κι άκριτο, θλιμμένο εκπατρισμό,
σε ματωμένη θάλασσα η φρεγάδα μας κυλούσε.
Κι ολόρθος πα στην πλώρη μας ο Μάης την οδηγούσε
στον καταποντισμό.

Κι όλο σιμώναμε στα υγρά βασίλεια του βοριά
με ξεφτισμένα κι άρμενα κι ερωτικά στεφάνια.
Μ' ένα κορμί που λύγισε η ανημποριά κι η ορφάνεια –
κι η άλυσο η βαριά.

Μα στάθηκ' άγρυπνη η ψυχή, τα μάτια μας στυλά!
Το πύρινό μας λάβαρο δεν το 'σκισε ο αγερας.
με το φτερό του νικητή στο μέτωπο, για γέρας:
«Ψηλά η ζωή! –φωνάζαμε. – Ψηλά ο λαός. Ψηλά! »