'ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ του ΛΟΥΝΤΕΜΗ'Συναυλία με μελοποιημένη ποίηση του ΣΠΥΡΟΥ ΣΑΜΟΙΛΗ 20/2 στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ

ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ - Διαβάζει ο ποιητής Μενέλαος Λουντέμης
1) ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ - ΠΡΩΤΟΝ ΜΗΤΕΡΟΥΛΑ
ΑΧ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ 'ΧΑ ΕΝΑΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΣΥ - ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΩ - Νίκος Θεοδωράκης
2) ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ ΝΙΑΤΑ - Ελένη Τζακαράκη
3) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ - Ελένη Τζαγκαράκη
4) Η ΤΑΧΥΔΡΟΜΑ - Νίκος Θεοδωράκης & Ελένη Τζαγκαράκη
5) ΟΙ ΚΕΡΑΣΙΕΣ Θ' ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ - Ελένη Τζαγκαράκη
6) ΑΡΜΑΤΩΜΕΝΑ ΒΟΥΝΑ - Νίκος Θεοδωράκης
Όλο το έργο του «Κραυγή στα Πέρατα» μια ποιητκή εξιστόριση της ζωής του με συνεξόριστους φίλους του και αξιόλογους λογοτέχνες και καλλιτέχνες, από πριν έως και μετά την εξορία.
Ο συγγραφέας, αγωνιστής και άνθρωπος Μενέλαος Λουντέμης,
ο αντιπολεμικός, αντιρατσιστικός, ο ποιητής που παραμένει πάντα επίκαιρος.
Το «όπλο» του η πένα του. Μ’ αυτήν αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής του για την ελευθερία, την αγάπη, τη δικαιοσύνη -για μία κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
«Έζησα με τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους.
Γι’ αυτούς έγραψα, γι’ αυτούς αγωνίστηκα
με αγάπη και για την πνευματική τους άνοδο…»
Συγγραφέας αυτοδίδακτος, πολυγραφότατος, με λογοτεχνικό ταλέντο μοναδικό, κατόρθωσε από τα πρώτα του βιβλία να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό. Καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη λόγου και κέρδισε επάξια μία θέση στα νεοελληνικά γράμματα. Τα σκληρά του βιώματα -προσφυγιά, φτώχεια, εξορίες, αρρώστιες- επηρέασαν το έργο του, όχι όμως και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους.
Ω, εσύ, γυναίκα, οπτασία λησμονημένη…
Μικρή παιδούλα, μάνα, κόρη αυριανή…
Μέσα στα σπλάχνα σου βογγούνε οι σκοτωμένοι
Και τραγουδούν οι αυριανοί μας ζωντανοί!
(Μενέλαος Λουντέμης, απόσπασμα από το ποίημα «Έρχονται οι γυναίκες στη Μακρόνησο»)

Τα κείμενά του υπήρξαν παρηγοριά για πολλούς φυλακισμένους και εξόριστους αγωνιστές. Καθώς και για πολλούς λαϊκούς ανθρώπους, του μόχθου και της βιοπάλης. Ήταν η φωνή τους, το σύμβολο της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ένας από αυτούς. Που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, τα κατάφερε.
Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, τα βιβλία του θα είναι μία αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, ένα κίνητρο για να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα…

Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου...
Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει... Μάνα...
Τρεμούλα των χεριών...
Χρόνια που ξεφεύγετε απ’ τη μπόλια...
Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου...
Είμαι καλά.

«Όταν έγραφα αυτά τα ποιήματα του ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ,άκουγα μέσα μου τους ρυθμούς.
Να. λοιπόν, που τώρα, μετά από τόσα χρόνια, τους ακούω μελοποιημένους,
από το νέο συνθέτη Σπύρο Σαμοΐλη. Το ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, το έγραψα βαρύ χειμώνα,
κάτω από ένα τρύπιο τσαντίρι. Τότε που άρχισαν οι ομαδικοί βασανισμοί
και τα μαρτύρια και που, καρπός τους ήταν 3.000 τρελοί, που είχαν παραφρονήσει
από τη φρίκη και νεκροί, που δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε τον αριθμό.
Είχε, τότε, απαγορευτεί κάθε επικοινωνία με την αντικρινή στεριά.
Ο συρτός, όμως, θρήνος, έφτασε μέχρι την Αθήνα.
Οι μανάδες δεν έπαιρναν ειδήσεις και κατέβηκαν στους δρόμους, φωνάζοντας:«Σκοτώσατε τα παιδιά μας» !
Τότε, μας μοίρασαν μια κάρτα και μας υποχρέωσαν να γράψουμε: «ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ»…»
Μενέλαος Λουντέμης