Το Κελί - Razastarr (Στίχοι)

Περπάτημα πάνω σε μια γραμμή από σπίρτα,
προσπάθησες πάλι, το αποτέλεσμα ήταν ήττα,
και γεμίζεις τους τοίχους με στίχους
ανώμαλου ύφους, αλλόκοτου ήθους.
Μες το κελί σου πάλι κλείνεσαι, δεν αισθάνεσαι,
κάπου χάνεσαι, στο φόβο σου πιάνεσαι
και προσπαθείς ν’ αποφύγεις
τα πέπλα του μυαλού σου να ξεκολλήσεις
απ’ τον ιστό του αραχνοειδή αντιπάλου σου
όμως έχε το νου σου
ο τρόπος δεν είναι προδότης να βγεις του εαυτού σου.
Μην βιάζεσαι μαζί σου έχεις όλο το χρόνο δικό σου,
αν αγχωθείς θαφτής, θα ζεις
μες τα νεκροταφεία συνειδήσεων θα βυθιστείς.
Θα αρχίσουν πάλι οι τύψεις να σου τρων το κεφάλι,
θα προχωράς ή θα τρέχεις, θα ‘ναι ίδια η ζάλη,
απ’ τα σκατά που θα βγαίνεις θα μπαίνεις μες την κραιπάλη,
πάντα μόνος θα σκέφτεσαι, δεν τα κατάφερα πάλι,
θα σε σιχαίνεσαι πάλι, θα τραβάς το κεφάλι,
θα προχωράς με μια μάσκα, δεν θα σε βλέπουν οι άλλοι,
θα κλείνεις όλα τα φώτα,
θα κλειδώνεις την πόρτα,
σαν θα βουλώνεις τ’ αυτιά σου, θα ‘σαι μες τον ιδρώτα,
οι σκέψεις δεν θα σ’ αφήσουν,
απωθημένα θα μείνουν,
μες το μυαλό σου θα μείνουν,
δικό σου αίμα να πίνουν.
Τύψεις, ενοχές και μικροπρέπειες θα σε μολύνουν,
και τότε θα ΄ναι η ώρα να τα κόψεις όλα,
πίσω απ΄ τη σκιά σου θα ‘χεις στήσει το πολυβόλο της μνήμης
σαν μαχαίρι της γαλήνης
και μες το χώμα
όσο αντέχεις ακόμα
θα γίνεις λιώμα.

Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι αναίσθητος κι αυτό είναι πρόβλημα βλέπεις,
το κελί δεν μπορώ ν’ αποφύγω, είναι κάτι που εσύ παραβλέπεις,
εγώ το ζω, αναπνέω μαζί του από μέσα, ζητάω να λυτρωθώ
δεν σταματάω ποτέ να κυνηγάω το σκοπό μου,
να σπάσω τα σίδερα,
να ζήσω καλύτερα,
οι στιγμές μου ελπίζω πως ύστερα θ’ αποκτήσουν ακόμα και σήμερα,
λίγο νόημα παραπάνω,
το κεφάλι θα σηκώνω πιο πάνω,
δεν θα τα χάνω,
όπως τώρα και πιάνω τον εαυτό μου αγχωμένο,
μπήκες ζαλισμένο από φρίκες που χτυπάνε δυνατά στο στήθος,
για ξέφρενα δεν μιλάει μα ούτε για ήθος,
η ζωή μας τέλειος λίθος
λαμβάνω υπόψη μου λοιπόν πως ζω μέσα στη λέρα.
Κάτι να γίνει να πάω πιο πέρα, στον αέρα,
οι σκέψεις στο κεφάλι μου στήσανε χωρώ μέρα με τη μέρα,
αναλυτικά προσπαθώ να δω την κάθε μια,
μα δεν μπορώ και δεν χρειάζεται, αλλού είναι η ουσία,
καμία.

Ώρες μοναξιάς
κι όμως μου ‘χες πει ψυχή μου πως θα περνάμε καλά,
μα μερικές φορές τα όνειρα χάνονται μακριά
και δεν προλαβαίνεις να το καταλάβεις.
Όταν το γράμμα θα λάβεις
θα είναι λίγο αργά για να προλάβεις
τα χρόνια που άλλαξαν φτερά για να προλάβεις,
σαν κάμπιες κουρασμένες που ‘φυγαν απ’ την τροχιά παντοτινά,
μα δεν πειράζει, αν ψάξεις θα βρεις αυτό που θέλεις,
μην περιμένεις, βοήθεια δεν θέλεις,
μονάχος σαν άνθρωπος δεν αξίζει να μένεις,
η ζωή δεν έχει κύκλους που λένε μερικοί,
έχει μόνο ευθείες που σε πάνε εδώ κι εκει,
οι κύκλοι είναι μόνο μέσα στο μυαλό μας,
το αν θα φύγουν εξαρτάτε καθαρά απ’ τον εαυτό μας,
όχι απ’ τον διπλανό μας.
Έτσι δεν είναι; Όλα εμείς τα κάνουμε.
Από μας δεν ξεκινάνε;
Η αλήθεια, οι φόνοι, το ψέμα,
η γκρίνια, η αδικία η προστυχιά,
η προδοσία, τα φιλιά,
οι πόλεμοι, τα λεφτά,
τα όπλα, οι αρχηγοί, οι μοιχείες, οι ζήλιες, η απάτη, ο εγωισμός, τα κελιά.

Οι στιγμές περνάνε δύσκολα, πόσο μάλλον οι ώρες,
καθημερινά αυξάνουν και πληθαίνουνε οι μπόρες
στο μυαλό μου, τελικά πιστεύω είμαι κι εγώ μέσα στο κελί,
άλλο προσπαθώ τα πράγματα να δω απ’ την αρχή,
στην τελική δεν βλέπω τίποτα εκεί.
Οι τριγύρω να με σώσουν,
μόνο εγώ μπορώ να με σώσω
αληθινά γιατί τόσοι προσπαθήσαν,
πόσοι πια, δήθεν για να κάνουν κάτι,
δεν μπορέσαν, δεν αντέξαν,
δεν πιστέψαν σε εμένα, το ‘χω άχτι, όμως,
γίνομαι ένα με το χώμα κι ένα με τον αέρα που αναπνέω,
γίνομαι ένα με το βούρκο μα συνεχίζω να επιπλέω,
λέω πολλά μα έτσι είναι,
με μαθαίνει πιο πολλά η ζωή μου λέει γίνε,
ένα με τ’ αστέρια, πέταξε ψηλά,
στα όνειρα μου πιστεύω πιο πολύ και ζωντανά,
τα κρατάω, ακουμπάω εκεί κι όπου μου κάθετε καλά,
πάλι ζητάω στους ανθρώπους που μου φέρθηκαν σωστά
να είναι εντάξει,
θα ‘μαι δυο φορές εντάξει,
απ’ την καρδιά τ’ αποδεικνύω στην πράξη.

Το κελί γίνεται φίλος, μα γίνεται κι εχθρός,
αδερφός γίνεται ο δρόμος και ο κόσμος ουρανός,
τελικός προορισμός, μοναχικός μα δεν πειράζει
το ταξίδι τώρα πια δε με τρομάζει (Χ2)