Κτίρια τη νύχτα - Μια αρρυθμία πόλεων

Από το άλμπουμ "ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ" (2016)

Νομίζω πως αυτό το δωμάτιο που ζω
θα έρθει η στιγμή που θα με καταπιεί
αφήνοντας στη θέση μου ένα όχημα από αίμα
και την άμμο που ’χε μείνει στο χαμένος τεύχος 109.
Προς το παρόν, αυτό που με γλυτώνει
είναι που σκέφτομαι τα μεσημέρια
να κάνω σχέδια μες στο παγωτό
κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο.

Ας έπεφτε τουλάχιστον απόψε το ταβάνι,
να έψαχνε ο ένας τα δάχτυλα του άλλου
σε κραγιόν δαγκωμένα,
χέρια ματωμένα,
σώματα ιδρωμένα
και μάτια ζεστά,
γιατί νιώθω πως αυτό το δωμάτιο που ζω
θα έρθει η στιγμή που δε θα θέλει μόνο εμένα.

Δεν είναι όπως στα λέγανε τότε, Κάντυ,
μπορεί και να τελειώνει κάπως έτσι η ζωή,
ανάμεσα σε πόρτες, καινούργια καταστήματα,
σκάλες κυλιόμενες κι άχρηστα εξαρτήματα.
Κοιμόμαστε μόνοι, μα ούτε ακριβώς κι αυτό
κι αυτό μου σαμποτάρει το σχέδιο που έχω.
Κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
μια αρρυθμία πόλεων
μια αρρυθμία πόλεων.

Ας μας έπνιγε ένα κύμα από το κέντρο της Αθήνας,
ας μας έκαιγε η φωτιά ενός κτίριου μεγάλου
να έγλειφε ο ένας τα δάκρυα του άλλου
σε κραγιόν ξεραμένα,
χέρια παγωμένα,
σώματα βρεγμένα
και μάτια νεκρά.
Να γινόταν κι από αυτό κάτι διαφορετικό,
με το στόμα ανοιχτό ο ένας πίσω από τον άλλο.