Ορφέας - 2 φίλοι

DREAMS - SAD 90'S PIANO OLD SCHOOL HIP HOP INSTRUMENTAL

Η πένα μου για πινέλο
Οι στίχοι μου ο καμβάς
Κάθομαι και ζωγραφίζω
την ιστορία με εμάς

πίνακες είναι πολλοί
όσες για σένα νουβέλες
σε μία πόνου συλογή
που γέμισε με τις μέρες

σε φθινοπώρου αγγαλιά
θα σε ξεχάσω νομίζω
μα κάθε σταγόνα βροχής
το πρόσωπο σου αντικρύζω

ανοίγω μπουκάλι να πιώ
μήπως την σκέψη ηρεμίσω
μήπως και να ξεχαστώ
απ όσα θέλω να σβήσω

μαζί μου φίλος καλός
ένα παιδί απ τα παλιά
εχούμε δει κακουχίες
εχουμε ζήσει πολλά

αμίλητος μέχρι τώρα
κάθεται και με προσέχει
παράπονου μου τον πόνο
η ιστορία πως έχει

πως βρήκε ο ένας τον άλλον
πρώτες κουβέντες που είπες
πως άνοιξαν κι έχουν μείνει
μες στην καρδιά μου οι τρύπες

καθώς ακούει βαρύς
λες κι είναι δικός του ο πόνος
λες και τα ίδια έχει ζήσει
κι αυτός αισθάνθηκε μόνος

πες μου ρε φίλε κι εσύ
όλα αυτά τι σου λένε
τα χεις κι εσύ αισθανθεί
γι αυτό τα μάτια σου κλαίνε

σαν τον ρωτάω αναστενάζει
κι ευθύς ανάβει τσιγάρο
με το π ανάβει η φωτιά
του πόνου δίνει συνιάλο

παίρνει μια τζούρα
μια κούραση στην ματιά του
καταλαβαίνεις τον πόνο
κι από την πρώτη μιλιά του

με μια ανάσα που παίρνει
έτοιμος για να μιλήσει
νότες που φτιάχνουν τραγούδι
με την φωνή του αναβλύζει

άκουσα τι είχες να πεις
και σ αυτό συμφωνώ
πονάει η αγάπη
έτσι κι εγώ στης καρδιάς
μοναχός προχωρώ
το σκαλοπάτι
σώμα ψυχή και καρδιά
δίνεις και ξαφνικά
μονάχος μένεις
αυτή να πάει μακριά
κι από πίσω εσύ
συνέχεια τρέχεις

το μπουκάλι είναι άδειο
όπως και οι ψυχές μας
σαν φαρμακι καιει το αλκοολ
παίζει με τις πληγές μας

μες στο δωμάτιο σιγή
έξω ο αέρας φυσάει
πόνου ακούγονται λέξεις
που μόνος παραμιλάει

η σόμπα καιει αναμένη
μα παγωμένοι και οι 2
πως ενώ ιδρωμένοι από ζέστη
να αισθανόμαστε κρύο

δεύτερο μπουκάλι ανοίγει
μ αυτό ανοίγουν οι σκέψεις
και ξεκλειδώνει το στόμα
αρκεί εσύ να τα αντέξεις

το κλίμα είναι βαρύ
βαριές ανάσες το ντύνουν
τα μάτια κοιτούν το τραπέζι
μονάχα μοναξιά φτύνουν

μα ξαφνικά σπάει η σιγή
ακούω την πόρτα χτυπάει
μια γυναικεία φωνή
με μιάς το κλίμα το σπάει

ειν η φωνή της
τρέχω την πόρτα ανοίγω
μα άδειο τοπίο και κρύο
πραγματικά αντικρύζω

γυρίζω πίσω και πίνω
κι ό φίλος να απορεί
πάω να του εξηγήσω
μα με διακόπτει και λέει

είδα πως πας και τι λες
και σ αυτό συμφωνώ
πονάει η αγάπη
έτσι κι εγώ στης καρδιάς
μοναχός προχωρώ
το σκαλοπάτι
σώμα ψυχή και καρδιά
δίνεις και ξαφνικά
μονάχος μένεις
αυτή να πάει μακριά
κι έσυ μές στην βροχή
μονάχος τρέχεις