filmov
tv
Ο ελάχιστος εαυτός | Θανάσης Παπακωνσταντίνου ( Τεχνόπολις 2013 )

Показать описание
Από την εμφάνιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Τεχνόπολη το καλοκαίρι του 2013
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Λαούτο, μπουζούκι, τραγούδι
Ματούλα Ζαμάνη: Τραγούδι
Φώτης Σιώτας: Βιολί, βιόλα, πλήκτρα, τραγούδι
Δημήτρης Μυστακίδης: Κιθάρα, λαούτο
Κώστας Παντέλης: Ηλεκτρική κιθάρα
Σωτήρης Ντούβας: Τύμπανα
Χρυσόστομος Μπουκάλης: Μπάσο
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Τρομπέτα, φλικόρνο
Γιάννης Αντωνιάδης: Κλαρίνο
Κωστής Ζουλιάτης: Πλήκτρα
Αλέξανδρος Κτιστάκης: Τραγούδι
Ηχοληψία : Χρήστος Μέγας, Μάκης Πελοπίδας, Κλεάνθης Καραπιπέρης
Φωτισμοί : Χρήστος Λαζαρίδης, Βασίλης Πουφτής
Ο ελάχιστος εαυτός - 2010
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Έχοντας τα χέρια μες στις τσέπες του βλέπει κάπου μακριά
τη θάλασσα να φλέγεται· γελά.
Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε τι κι αν έφευγε σκυφτός
τα λαθάκια του τα έκανε κι αυτός.
Σε λίγο όμως μια σκέψη ακατάβλητη του γαζώνει τα μυαλά,
ιδρώνουνε τα χέρια του ξανά.
Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε τι κι αν έφυγε σκυφτός
γιατί ήταν ο ελάχιστος εαυτός.
Ο ελάχιστος λέμε, ο νοσταλγός της αρχής,
που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα,
ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα
κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.
Ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι,
που δένει αρμονικά με τον άλλον του σύμπαντος
και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Λαούτο, μπουζούκι, τραγούδι
Ματούλα Ζαμάνη: Τραγούδι
Φώτης Σιώτας: Βιολί, βιόλα, πλήκτρα, τραγούδι
Δημήτρης Μυστακίδης: Κιθάρα, λαούτο
Κώστας Παντέλης: Ηλεκτρική κιθάρα
Σωτήρης Ντούβας: Τύμπανα
Χρυσόστομος Μπουκάλης: Μπάσο
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Τρομπέτα, φλικόρνο
Γιάννης Αντωνιάδης: Κλαρίνο
Κωστής Ζουλιάτης: Πλήκτρα
Αλέξανδρος Κτιστάκης: Τραγούδι
Ηχοληψία : Χρήστος Μέγας, Μάκης Πελοπίδας, Κλεάνθης Καραπιπέρης
Φωτισμοί : Χρήστος Λαζαρίδης, Βασίλης Πουφτής
Ο ελάχιστος εαυτός - 2010
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Έχοντας τα χέρια μες στις τσέπες του βλέπει κάπου μακριά
τη θάλασσα να φλέγεται· γελά.
Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε τι κι αν έφευγε σκυφτός
τα λαθάκια του τα έκανε κι αυτός.
Σε λίγο όμως μια σκέψη ακατάβλητη του γαζώνει τα μυαλά,
ιδρώνουνε τα χέρια του ξανά.
Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε τι κι αν έφυγε σκυφτός
γιατί ήταν ο ελάχιστος εαυτός.
Ο ελάχιστος λέμε, ο νοσταλγός της αρχής,
που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα,
ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα
κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.
Ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι,
που δένει αρμονικά με τον άλλον του σύμπαντος
και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη.
Комментарии