Διπλαί καταβασίαι Χριστουγέννων 1963 Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ο Β΄και Ε Τζελάς ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ

ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΜΕΙΝΕ ΤΟΥΡΚΟΣ (Γ΄ΜΕΡΟΣ) Από την γραπτή αφήγηση του τότε Μητροπολίτη Εφέσσου και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Β΄ προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Την επομένη μέρα 28 Αυγούστου 1922 (10 Σεπτεμβρίου) συνέλεξα από διάφορες πηγές πληροφορίες που όλες επιβεβαίωναν ότι ο αοίδιμος Χρυσόστομος Σμύρνης κατεδόθη στον όχλο, ο οποίος αφού τον διαπόμπευσε και τον καταβασάνισε, διαμέλισε το σώμα του και το περιέφερε θριαμβευτικά με την αρχιερατική του ράβδο ανά τις τουρκικές συνοικίες διαλαλών την ‘παραδειγματική τιμωρία κιαφίρ, προδοτικώς προς τους Τούρκους πολιτευθέντος’. Έτσι, με αυτό τον τρόπο ετελειώθη εν Κυρίω Αρχιερεύς, διανύσας τον θεοφιλή του βίον εν αρεταίς και αγιότητι, περιπαθώς αγαπήσας την Εκκλησίαν, αγωνισθείς καλλινίκως υπέρ του Έθνους και πρωτοστατήσας εν παντί έργω, τιμώντι λειτουργόν πραγματικόν της Εκκλησίας του Χριστού. Εγένετο, κατά περί αυτού προφητικώς υπό του πνεύματος ειρημένα, πιστός άχρι θανάτου και εδόθη αυτώ ο στέφανος της ζωής. Η Μήτηρ Εκκλησία, θρηνούσα για την απώλεια διαπρεπούς της Λειτουργού, είναι, δεν αμφιβάλλω, περήφανη για το μακάριό του τέλος, που του επισφράγισε χριστιανοπρεπή βίο, πλήρη εργασίας ακαμάτου και μόχθων υπερανθρώπων. Ο μισθαποδότης του Κυρίου ας προσδεχθεί αυτόν εις την αιωνίαν ανάπαυσιν!
Έτσι πέρασε, Παναγιώτατε Δέσποτα, η ημέρα του Σαββάτου και την επόμενη, Κυριακή, ενώ οι κώδωνες των εκκλησιών μας σιγούσαν και αντί αυτών ακούονταν οι θρήνοι και οι γόοι των ατυχών θυμάτων των τουρκικών θηριωδιών, όμιλος βασιβοζούκων και στρατιωτών με βλασφημίες και απειλές αναζητούσαν την δική μου ταπεινότητα στο Κορδελιώ. Απειλούσαν τους πάντες και τα πάντα αν δεν παρουσιαζόμουν. Αφού βεβαιώθηκαν από τους γείτονες ότι βρισκόμουνα στη Σμύρνη, λεηλάτησαν την οικία μου και κατεδίωξαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς τον νεώτερον αδελφό μου. Στη συνέχεια αφού όρμησαν με τη βοήθεια των εντοπίων Τούρκων στην Αρμενική Συνοικία επιδόθηκαν σε ανηλεείς σφαγές, σε ατιμώσεις παρθένων και γυναικών, σε διαρπαγές και μετέβαλαν έτσι μέσα σε λίγες ώρες σε τόπο θανάτου την μέχρι εκείνη τη στιγμή ανθούσαν και βυθισμένη μέσα στη χαρά Κοινότητα.
Την ίδια μέρα, ομάδες Τούρκων κακοποιών με στρατιώτες του Κεμάλ, αφού λεηλάτησαν τα σπίτια στην Ελληνικότατη κωμόπολη Κουκλουτζά, κοντά στη Σμύρνη, στη συνέχεια την πυρπολησαν.
Από τα βουνά της Μικρασίας και ιδίως του Τμώλου και της Μεσωγίδος κατέβησαν στη Σμύρνη όλοι οι ληστές εκείνοι που τη θηριωδία των δεν μπόρεσε να δαμάσει η τριετής σύντονος καταδίωξη των Ελληνικών αποσπασμάτων. Μαζί με αυτούς όλη η μυρμηκία των Τούρκων του εσωτερικού υπερπλήρωσε τη Σμύρνη.
Την πρώτη τους επίθεση την έκαμαν εναντίον όλων εκείνων των ομογενών και αρμενίων αμάχων που είχαν καταφύγει στις αυλές των εκκλησιών και των άλλων δημοσίων οικημάτων για προστασία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τις απέλπιδες κραυγές των άτυχων τούτων ανθρώπων. Τα όσα είχαν υποστεί τούτοι είναι αδύνατο να περιγραφεί εδώ. Τα πάντα όσα είχαν μαζέψει με μόχθο τόσων χρόνων τους τα άρπαξαν βιαίως και όσοι πρόβαλλαν αντίσταση φονεύονταν αμέσως. Απάγονταν ομαδικά οι ευωδέστερες παρθένοι και άλλες ατιμάζονταν κάτω από τα μάτια των γονέων και των αδελφών των. Πολλοί, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το φρικώδες τούτο θέαμα, αυτοκτονούσαν αφού άρπαζαν τις μάχαιρες και τα πυροβόλα των δημίων. Καθολικοί ιερείς που έπειτα από παράκλησή μου πήγαν στους τόπους των τραγωδιών τούτων, μου διηγήθηκαν τα συμβάντα, προσθέτοντας συνάμα ότι η παρουσία τους συνετέλεσε στην προσωρινή κατάπαυση του μεγάλου κακού. Καθ’ όλη την ημέρα συνεχίστηκε η διαρπαγή των καταστημάτων της αγοράς, το δε βράδυ πυκνοί πυροβολισμοί και εκρήξεις χειροβομβίδων τρόμαζαν τους πάντες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.