Ταφ της Τάφρου | Μηδέν & Ένα | Fâné - Αυτοί που μας ομόρφαιναν τις μέρες

Κείμενο: Fâné (Wolfpeach/The Bad Poetry Social Club)
Στίχοι: Ταφ της Τάφρου , Μηδέν & Ένα
Παραγωγή: Mηδέν & Ένα
Μίξη: Json
Μastering: Eversor
Eικαστικό: Mister Ace

Related Links:

Δώμα:

Φανή(Wolfpeach/The Bad Poetry Social Club):

Μηδέν & Ένα:

Json:

Ταφ της Τάφρου:

Mister Ace

[doma_ath]

Στίχοι:



Φανή

Αυτοί που κάποτε μας ομόρφαιναν τις μέρες μας καπνίσανε τις νύχτες
Όλα μας τα τραγούδια, που γράφτηκαν πάνω σε αέρινες φούστες
Ήρθαν και τα φάγανε σκληρά παντελόνια
Μας μείνανε μονάχα λίγα Σαββατόβραδα το χρόνο
Που αντικαθιστούμε τα φρεντο εσπρεσσο με φθηνές μπύρες
Και τις πρωινές ειδήσεις στο ραδιόφωνο με ήχους κρουστών
Και ίσως, ίσως τα όσα λίγα μείνανε από αυτά τα Σάββατα
Που αν τα πετύχουμε στο γυρισμό για το σπίτι,
Ίσως καμιά φορά να μη τα αναγνωρίσουμε καν
Και να γυρίσουμε σε εκείνο το διαμέρισμα που τόσο πιο σιωπηλό έγινε πια
Για να ακούσουμε και πάλι αυτά τα περίεργα ακούσματα
Αυτή τη φορά σε κάποιο βίντεο, που κάποιος, που ξέραμε κάποτε…
Θα έχει ανεβάσει,

Ταφ της Τάφρου

Χρόνια που πέφτουν απ'τα σκαλιά, ποτέ δεν θα' ναι αρκετά
για ένα μυαλό που τρέχει γρήγορα μπροστά κι ανοίγει πύλες.
Οι πιο έντονες μνήμες μου ταινίες.
Κοιτώ το παρελθόν μου στοργικά, Είμαι εμπειρικά πλασμένος,
Κι όλα αυτά που λέμε θα μου μοιάζουνε μικρά
αν είμαι παρόν σε κάποιο μέλλον.
Μα τι μέλλον να σκέφτομαι να διαβώ
άμα πρώτα δεν με βρω; (δεν είμαι εδώ)
Κι άμα ξεχάσω από που προέρχομαι πάντοτε πίσω θα γυρνώ σ'αυτο το μέρος.
Με βασανίζω λοιπόν.
Ήταν οι μέρες που ψιθύριζα τις σκέψεις μου,
Μέρες με πονοκέφαλο. Δεν φεύγει με depon φεύγει όταν λύνεις απορίες.
Σκοτάδι έντυνε με τις φοβίες μου τους μήνες που με έπνιγαν τύψεις και αμφιβολίες,
Έκανα δύναμη στιγμές που σ'ειχα ανάγκη μα δεν ήρθες.
Εκείνοι που κάποτε μας ομόρφαιναν τις νύχτες μας γαμήσανε τις μέρες και τους μήνες. Εκείνοι που δέθηκαν με εκείνες..
Σκιές που' έγιναν φίλες και φωνές που πνίγηκαν απ’τις φωνές μες στο κεφάλι μου πολλές.
Γίνανε αιτίες κι αφορμές ώστε να στέκομαι στα πόδια μου φορές
που δεν μου φαίνεται ότι στέκω.
Συνήθισες να με βλέπεις να πέφτω, Συνήθειες παλιές που αποφεύγω.
Είμαι πρόβλημα, το ξέρω. Με κρίνω παραπάνω από όσο αντέχω, μικραίνω.
Μεγαλωμένος ξένος για το κόσμο τους,
θυμάμαι μες στο κόσμο σου είχα βρει το τέλειο μέρος.
Μα δεν μπορέσαμε να μπούμε, δεν χωρεσαμε κι οι δυο πριν απ'το τέλος..
Μα δεν χορέψαμε ποτέ εμείς οι δυο πριν απ' το τέλος.

Μηδέν & Ένα

Και από τη πρώτη φόρα που μπήκα σε εκείνη τη θάλασσα
χέρια ανάμεσα σε φως σκοτάδι ήλιο πέτρα η χάλυβα
σα ψίθυρος στο σπίτι που μεγάλωσα
περνώ κάτω από πόρτες και παράθυρα σ’ακούω…
πες μου που είσαι να’ ρθω να σε βρω
όσο κρατώ τη τελευταία ανάσα μου για να σου πω πως θα ριζώσω
και ας το πρόσωπο μου σε θυμίζει όσο μεγαλώνω
όσο γεύομαι ζωή τόσο σε νιώθω
σα παλμός χτυπάς μες στο δωμάτιο μου
το μισό χαμόγελό σου έστω δώσ’ μου και εγώ θα το κάνω ολόκληρο
σα πτώση από το δώμα ως το υπόγειο και αντίστροφα
τα μάτια που θα σε κοιτούν ακίνητα σε κρίνουν
τα βλέφαρα βαριά κι’όμως δε κλείνουν
σα τα χείλη που το κώνιο από το λαιμό σου πίνουν
σημάδια αφήνουν στο δέρμα τα χέρια που μας αγγίζουν, κοίταξέ τα
οι φίλοι μου τεντώνουν τα άκρα τους να αγκαλιάσουν μια νέα μέρα
τους φίλους μου τους πιάνουνε τα γέλια
όταν τους κοιτάζει η μοίρα με δυο μάτια σιδερένια και μεθούν
όσοι την έννοια του χρόνου αντιλαμβάνονται γερνούν κάπως απότομα
μια τέχνη που θρέφει σκυμμένα πρόσωπα πως σκατά να προφέρω
όση αλήθεια είδα έστω με την άκρη του ματιού μου αυτό προσφέρω
και μόνο αυτό…

Φανή

και θα απορήσουμε που χάθηκαν,
όλα αυτά που κάποτε ακούγαμε στο δρόμο του σπιτιού μας
την ώρα που θα κλείνουμε τα φώτα και μαζί και το παράθυρο
για να είμαστε σίγουροι, πως θα έχει ησυχία αρκετή
για να μπορέσουμε να κλείσουμε τα μάτια μας και τούτο το βράδυ.

[Nikos_Kounalis]

Οι πιο έντονες μνήμες μου ταινίες.
Κοιτώ το παρελθόν μου στοργικά,
Είμαι εμπειρικά πλασμένος.
Κι όλα αυτά που λέμε θα μου μοιάζουνε μικρά
αν είμαι παρόν σε κάποιο μέλλον.
Μα τι μέλλον να σκέφτομαι να διαβώ
άμα πρώτα δεν σε βρω; (δεν είσαι εδώ)
Κι άμα ξεχάσω από που προέρχομαι πάντοτε πίσω θα γυρνώ σ'αυτο το μέρος.
Με βασανίζω λοιπόν..

[unknownkostas]

" Το μισό χαμόγελο σου έστω δωσ'μου και εγώ θα το κάνω ολόκληρο "
Δώμα, Background και The Bad Poetry Social Club κρατάτε ακόμα την σκηνή όμορφη και καθαρή πραγματικά . Οι δουλειές σας μια καλύτερη από την άλλη !

[sigma_eikosidio]

Εσείς που ομορφαίνετε τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια. Άιντα αδέρφια!

[gvatos]

Νιωθω την καθε μπαρα ρε μαγκες. Κυνηγηστε το παραπανω. το εχετε. μεσα στη σαπια πλεον βιομηχανια εχουμε αναγκη απο διαμαντια. Αγαπη.

[Mythical.]

Μεγαλωμένος ξένος για τον κόσμο τους..μα δεν χορέψαμε ποτέ εμείς οι δυο πριν απ'το τέλος.. όση αλήθεια είδα έστω με την άκρη του ματιού μου αυτό προσφέρω και μόνο αυτό..
Στήριγμα παίδες.

[ΧρήστοςΊθυ]

...Είμαι πρόβλημα, το ξέρω. Με κρίνω παραπάνω από όσο αντέχω, μικραίνω...!

[dsqonwu]

Με κρίνω παραπάνω από όσο αντέχω. . . .

[legio]

Οι πιο έντονες μνήμες μου ταινίες
Κοιτάω το παρελθόν μου στοργικά
Είμαι εμπειρικά πλασμένος
Και όλα αυτά που λέμε θα μου μοιάζουν μικρά
Αν είμαι παρόν σε κάποιο μέλλον
Μα τι μέλλον να σκεφτώ να διαβω
Αν πρώτα δεν με βρω?

[s.galatis]

Φίλε το καλύτερο από όλα να ξέρετε ΥΓ. τους στίχους καρφιτσωσε γιατί πάνε κατω

[Nikos_Kounalis]

Μεγαλωμένος ξένος μες τον κόσμο τους, θυμάσαι; Μες τον κόσμο σου είχα βρει το τέλειο μέρος. Μα..

[TafRw]

Μου δινετε δυναμη τσακαλια εδω και χρονια! Δωστε!

[TheHybrid_Music]

Πιανάρα, στιχάρες όλοι.
Συνήθως η φωνή και το μπιτ είναι 2 διαφορετικά χρώματα, Ταφ σε σενα είναι 1 σε τούτο το κουπλέ. Μαγικό ρε

[illdonfp]

ΣΑΝ ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟΟΟΟΟ!!;