ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ

Ένα μελοποιημένο ποίημα για τα 200 χρόνια απο την επανάσταση του 1821 της εξαίρετης ποιήτριας της Αμφικτυονίας Καλλιόπης Αγγελακοπούλου.
Σύνθεση-ερμηνεία-βιντεο: Ελευθερία Μεταξά
Ποίηση: Καλλιόπη Αγγελακοπούλου
Του Κωνσταντή
Για τον μικρό τον Κωνσταντή θα κλαίω θα σπαράζω
κιόπου βρεθώ κιόπου σταθώ βαριά θ'αναστενάζω,
γιατί τα βόλια ήταν πικρά κοντά στη Λιβαδειά,
στα ανθισμένα τα κλαριά τον βρήκαν στην καρδιά.

"Μάνα εσύ μην κλαις και μην αναστενάζεις
λαβώθηκα πολύ βαριά για τη γλυκιά τη λευτεριά
Τα βόλια έπεφταν βροχή και τα κορμιά στο χώμα
μα ελευθερία μοναχή ολόρθη είχα στην ψυχή
Μάνα μου τό 'παν δυό πουλιά δυο άσπρα περιστέρια
το βράδυ θά 'χω συντροφιά του ουρανού τ'αστέρια
Μάνα μη κλαις εσύ και μη βαριά στενάζεις
η δάφνη η ολάνθιστη εμένα με σκεπάζει
Θ'ανθίσουν πάλι τα κλαδιά τα στάχυα θ' ανεμίσουν
και οι καμπάνες λεύτερα ξανά θα αντηχήσουν
Μάνα εσύ μην κλαις και μη φορέσεις μαύρα
μον' τη σημαία κοίταξε εκεί στην Αγια Λαύρα
Περηφάνια νά 'χεις στην καρδιά και μην κρατάς πικρία
γιατί εγώ σκοτώθηκα για την ελευθερία
και να θυμάσαι πάντοτε όλους μαζί μ' εμένα
τους ήρωες που χάθηκαν για το 21!"

Εγώ θα κλαίω Κωνσταντή που ήσουν παιδί ακόμα,
μα περηφάνια περισσή θα έχω στην ψυχή ,
που η σημαία η Ελλήνική σκέπασε το κορμί σου
που ο ουρανός κι η θάλασσα γινήκανε η γη σου.

[ΧαρουλαΑβραμίδου]

Μία θάλασσα κορμιά κι ένας ουρανός ψυχές θυσιάστηκαν για το πολυτιμοτερο αγαθό την ελευθερία
Τιμήθηκαν όπως τους αξίζει;
Το τραγούδι σας τους βάζει στο ποιο ψηλό βάθρο εκεί που θα πρεπε να τους έχει η πατρίδα