39. Η Μικρασιατική Καταστροφή.

Στο 39ο βίντεο ερχόμαστε αντιμέτωποι με την μελανότερη σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας, την Μικρασιατική Καταστροφή. Ελάχιστα ίσως άλλα γεγονότα έχουν προκαλέσει τέτοια πληγή στην ιστορία μας όσο αυτή η καταστροφή, και δεν έχουμε γνωρίσει και λίγα. Ο Εμφύλιος πόλεμος, η Δικτατορία και η Κύπρος είναι και εκείνα σκοτεινές ώρες του ελληνισμού, άλλα δεν μπορούν να συγκριθούν με το μέγεθος της Μικρασιάτικης καταστροφής.

00:00 Εισαγωγή.
00:20 Ιστορική Πηγή.
00:41 Η Ελλάδα των Δυο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών .
02:44 Η Μικρασιατική Εκστρατεία.
05:46 Tο Τέλος της Μεγάλης Ιδέας.
Τίτλοι τέλους.

Ανήκω σε μια οικογένεια στενά συνδεδεμένη με την ελληνική ιστορία – όπως άλλωστε και οι περισσότεροι Έλληνες. Στο πατρικό της γιαγιάς μου από την μητέρα μου, στον τοίχο φιγουράριζε το μετάλλιο του προπάππου μου, ο οποίος είχε πολεμήσει από τους Βαλκανικούς πολέμους έως και την Μικρασιατική Εκστρατεία. Λέγεται ότι τραυματίστηκε από θραύσμα πυροβολικού στον ώμο και έμεινε τραυματίας για όλη του την ζωή λαμβάνοντας σύνταξη από το κράτος ως ανάπηρος πολέμου. Η γιαγιά μου συχνά ανέφερε πόσο Βενιζελικός ήταν ο προπάππους, που παρόλα τα τραύματα του συχνά μονολογούσε πόσο θα ήθελε να είχαν κερδίσει.

Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τον πόλεμο αυτό άραγε; Ποιος μορφωμένος Έλληνας δεν έχει άραγε αναρωτηθεί κάποια στιγμή πως θα ήταν τα πράγματα; Ίσως μια νίκη εκεί να έφερνε τον Πόντο και το Κουρδιστάν στην ζωή. Ίσως κάποια χρόνια αργότερα η Κωνσταντινούπολη να επέστρεφε στα χέρια μας, όπως και τα στενά, ολοκληρώνοντας την αναγέννηση του ελληνισμού από τον μεσαίωνα.

Ίσως…

Αλλά ο φιλικός προς τους συμμάχους ( η τουλάχιστον όχι εχθρικός) πρίγκηπας Αλέξανδρος πέθανε από σηψαιμία έπειτα από ένα δάγκωμα μαϊμούς.

Αλλά ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, από τους λαϊκιστές αντίπαλους οι οποίοι έταζαν τάχα ότι θα αποσυρθούν.

Αλλά μέσα στην στρεβλή πεποίθηση ότι μπορούσαμε να τελειώσουμε μια για πάντα τον προαιώνιο εχθρό εκταθήκαμε πέρα από όσο αντέχαμε.

Και έτσι η ανοησία του παλατιού και των Ελλήνων καταδίκασε τους Έλληνες στην Ανατολία. Και η ιστορία του λαού μας επί τρεις χιλιάδες χρόνια στα χώματα αυτά έλαβε τέλος. Και αν ακόμη σήμερα οι σχέσεις μας με τους Μικρασιάτες Δυτικόφιλους Τούρκους είναι φιλικότατες, πράγμα ελάχιστα περίεργο αν αναλογιστεί κάνεις τα πολλά μας κοινά, τα αρχαιά που βρίσκονται απέναντι μαρτυρούν εκείνη την πορεία μας, αυτή που χάθηκε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε αυτή την πληγή.

Τουλάχιστον 1.250.000 χριστιανοί θα περνούσαν τα σύνορα, και αμέτρητοι άλλοι είχαν πεθάνει στις γενοκτονίες και στην βία που είχε προηγηθεί. Και οι Έλληνες, προφανώς, υποπέσαμε σε πάρα πολλά εγκλήματα, με τον Αρμοστή της Σμύρνης, τον Αριστείδη Στεργιάδη να περιπλανάται στην Σμύρνη χτυπώντας οποίον έβλεπε να φέρεται άσχημα στους Μουσουλμάνους. Αλλά τα όσα έγιναν, τα οποία δεν πρέπει να αρνιόμαστε, αφενός είναι αναμενόμενα σε έναν τόσο έντονο πόλεμο αναμεσά σε λαούς που επι αιώνες συγκρούονται, και αφετέρου δεν μπορούν να συγκριθούν με τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από την πλευρά των Τούρκων με τον μέγεθος εκείνων να ωχριά μπροστά τους.

Και κάπως έτσι η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει.

Η μήπως… όχι;