Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ [Νέο Τραγούδι],''Θέατρο Δάσους 11/6/14''

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014
''Θέατρο Δάσους'',Θεσσαλονίκη

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιστρέφει στο ''θέατρο Δάσους''
μετά απο χρόνια για την δεύτερη καλοκαιρίνη του εμφάνιση
για το 2014 μετα απο ένα δημιουργικό χειμώνα με νέα τραγούδια!
Μαζί του :
Ματούλα Ζαμάνη: Τραγούδι
Δημήτρης Μυστακίδης: Κιθάρα, λαούτο
Κωστής Χριστοδούλου: Πλήκτρα
Κώστας Παντέλης: Ηλεκτρική κιθάρα
Σωτήρης Ντούβας: Τύμπανα
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Τρομπέτα, φλικόρνο
Χρυσόστομος Μπουκάλης: Μπάσο
Γιάννης Αντωνιάδης: Κλαρίνο
Αλέξανδρος Κτιστάκης: Τραγούδι

Ηχοληψία: Μάκης Πελοπίδας, Κλεάνθης Καραπιπέρης
Φωτισμοί: Χρήστος Λαζαρίδης, Βασίλης Πουφτής

#.Το βίντεο δημοσιεύετε με την ευγενική άδεια του δημιουργού του Θανάση Παπακωνσταντίνου!
Το τραγούδι θα υπάρχει στο νέο δίσκο που θα κυκλοφορήσει προσεχώς με τίτλο ''Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου''!!
Ένας δηλητηριώδης δίσκος οπως λέει ο ίδιος!!

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ
Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, γι' αυτούς θα σου μιλήσω
Σαν άνθρωποι γεννήθηκαν, μα δίχως να το ξέρουν
γινήκαν όχθες ποταμού, πιο κάτω θα εξηγήσω

Τα όνειρα τους τα 'τρωγε της φτώχιας το σκουλήκι
Τα βράδια μάτια ορθάνοιχτα, η χώρα της ανάγκης
απλώνει το βρωμόχερο, ζητά μπροστά το νοίκι

Θέλει μπροστά το νοίκι

Κι έρχεται η στιγμή, που λες, να φύγουν κι ό,τι γίνει
κι αν όπως τρέμεις το χαμό σε λυπηθεί το κύμα
στη Λαμπεντούζα βρίσκεσαι, ή και στη Μυτιλήνη

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, το βάσανο του δρόμου
Παντού συρματοπλέγματα, μα αλήθεια ποιος πιστεύει
πως με τα φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου

Ελλάδα, χώρα της ντροπής, και γι' άλλους κρύο σπίτι
ξέχασες που 'ναι ιερό το βλέμμα του ικέτη
Τώρα πια οι μισάνθρωποι σε σέρνουν απ' τη μύτη

Σε σέρνουν απ' τη μύτη

Η ξενιτιά είναι βάσανο, κι άμα δε βγάζεις άκρη
για ρώτα τα τραγούδια σου, εκείνα της Καρπάθου
και τα' άλλα τα ηπειρώτικα, που φέρνουνε το δάκρυ

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη
Βλέπουν το τραίνο να 'ρχεται και δίχως να το νιώσουν
γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι

[ThansDr]

Τα "στα παπάρια μας" και "με παρέσυρε το ρέμα" να μην υπήρχαν στην αρχή...

[SokratisBarbounakis]

μα αλήθεια ποιος πιστεύει, πως με τα φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου

[panostsitsanoudis]

Παιδιά νομίζω πως σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούμε άμεσα και συλλογικά να απομονώσουμε  αυτα τα άτομα, γιατι εκείνη την ώρα αλληλεπιδρούμε σαν ομάδα, και δε νομίζω πως μας εκπροσωπεί το ''στα παπάρια μας'' ουτε το άλλο το αστειάκι.