Η Οθωμανική Βρύση - Κρήνη στο Τσινάρι, Άνω Πόλη

Αν επιλέξετε να περπατήσετε και να χαθείτε στα σοκάκια της Ανω Πόλης το σίγουρο είναι πως θα ανακαλύψετε, άλλοτε μικρούς και άλλοτε μεγάλους… θησαυρούς.
Μεταξύ αυτών και οι κρήνες, βρύσες δηλαδή, πολλές εξ αυτών περίτεχνες και όμορφες, που χρονολογούνται από την τουρκοκρατία. Οι Τούρκοι είχαν μία ιδιαίτερη αντίληψη για το νερό, γι’ αυτό και έδωσαν σ’ αυτό το κομμάτι ιδιαίτερη βαρύτητα. Αποτελούσαν γι’ αυτούς σημείο αναφοράς ενώ συνδεόταν άμεσα με τη θρησκεία τους. Η κατανάλωση νερού από τις κρήνες, σήμαινε για τους Οθωμανούς συγχώρεση στους πεθαμένους τους.
Τις συναντούσες σε κάθε συνοικία ενώ όπου υπήρχε τζαμί, υπήρχε επίσης και τουλάχιστον μία βρύση. Φυσικά αποτελούσαν και τόπο κοινωνικής επαφής και συναναστροφής, από τη στιγμή, που ήταν χώρος συνάντησης των κατοίκων της γειτονιάς.
Οσο για το που χτίζονταν, απαραίτητη προϋπόθεση αποτελούσε φυσικά να διέρχονται από το σημείο υπόγειοι αγωγοί, που μετέφεραν το νερό από τα υδραγωγεία. Να σημειώσουμε πως η Θεσσαλονίκη υδρευόταν κυρίως από τις πηγές στο Χορτιάτη, το Ρετζίκι και τη Σταυρούπολη ενώ οι ανάγκες των πολιτών εξυπηρετούνταν από πηγάδια, δεξαμενές και πηγές με πόσιμο νερό.

[perisssss]

Πάντως, δεν τη λες και "Οθωμανική" τέχνη. Αν αφαιρέσεις το βυζαντινό μαρμάρινο θωράκιο με τα πουλιά και τη ρωμαϊκή σαρκοφάγο που κόπηκε ώστε να γίνει γούρνα, αυτό που απομένει είναι μια απλή κατασκευή με μια βρύση.