Μίκης Θεοδωράκης | Γιάννης Ρίτσος • Οι Γειτονιές Του Κόσμου [1979]

🔔 Subscribe for more music

🎧Tracklist:

🔸ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
🔸Σύνθεση: Αύγουστος 1978, Αθήνα και Omsk Σιβηρίας
🔸Λαϊκό Ορατόριο σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου
🔸Απαγγέλει ο Γιάννης Ρίτσος
🔸Τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη
🔸Συμμετέχουν ο Γιάννης Θωμόπουλος & η Χορωδία της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου

▷Μέρος 1ον
01. Τούτη Την Άνοιξη | Γιάννης Θωμόπουλος & Χορωδία [0:00]
▪️Δημοτικό Δίστιχο
02. Ο Ήλιος Εβασίλεψε | Χορωδία [1:39]
▪️Δίστιχο Του Μακρυγιάννη
03. Έτσι Μικρό Ήταν Τ' Όνειρο Μας | Μαρία Φαραντούρη & Χορωδία [3:12]
04. Οι Γειτονιές Είναι Έρημες | Απαγγελία: Γιάννης Ρίτσος [7:17]
05. Ήταν Πικρές Οι Μέρες Μας | Μαρία Φαραντούρη & Χορωδία [10:44]
06. Βασανισμένη Πολιτεία | Απαγγελία: Γιάννης Ρίτσος [16:17]

▷Μέρος 2ον
07. Ήταν Όμορφες Εκείνες Οι Μέρες | Μαρία Φαραντούρη & Χορωδία [20:47]
08. Νάτες Και Πάλι Οι Σημαίες | Απαγγελία: Γιάννης Ρίτσος [23:08]
09. Σκέψου Η Ζωή | Μαρία Φαραντούρη [26:24]
10. Γεια Και Χαρά Σου Λευτεριά | Μαρία Φαραντούρη & Χορωδία [30:00]
11. Να Λείπεις | Μαρία Φαραντούρη & Χορωδία [32:29]

🔺Σημείωμα Στον Δίσκο: Στα σχόλια....

————————————————————————————————————————————

Credits:
Διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Solist: Τάσος Διακογιώργης: Σαντούρι
Χρήστος Κωνσταντίνου: Μπουζούκι
Φίλιππος Τσεμπερούλης: Κλαρίνο
Διεύθυνση Χορωδίας: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Διεύθυνση Χορωδίας στο μέρος TOΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ: Έλλη Νικολαΐδου
Διεύθυνση παραγωγής: Αχιλλέας Θεοφίλου
Ηχογράφηση: Studio Polysound. Ηχολήπτης: Γιάννης Σμυρναίος
Χαρακτικό εξωφύλλου: Α. Τάσσος.
Σχεδίαση εξωφύλλου πρώτης έκδοσης: Σπύρος Καραχρήστος
Πρώτη έκδοση 1979, σε δίσκο 33' στροφών
==================================================================

[konstadinamitrousidou]

Εμβληματικό έργο.Μπράβο σας, ευχαριστούμε 🙏

[rythmography]

🔺Σημείωμα Από την Επανέκδοση σε cd:
Στα 1978 ο Θεοδωράκης με το άρθρο του Για μια Ενωμένη Αριστερά ταράζει τα νερά της πολιτικής ζωής. Η πρότασή του να ενωθούν οι τρεις παρατάξεις της άλλοτε ενωμένης ΕΑΜογενούς Αριστεράς γίνεται δεκτή από το ΚΚΕ. Το οποίο στη συνέχεια τον προτείνει υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων για τις εκλογές του 1978.
Συγκινημένος ο συνθέτης απ' αυτή την επανασύνδεση με το βασικό κόμμα της Εθνικής Αντίστασης, το ΚΚΕ, συνθέτει δύο έργα που αμέσως κυκλοφορούν σε δίσκους: τον ΟΚΤΩΒΡΗ '78» και τις ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Στο τελευταίο ξανασυναντά την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος συμμετέχει στον δίσκο απαγγέλλοντας αποσπάσματα από την ποίησή του.
Για να κατανοήσει κανείς την ποίηση και τη μουσική αυτού του έργου, πρέπει να σεργιανίσει με την φαντασία του στις μέρες της Απελευθέρωσης από τον ξένο ζυγό, τον Οκτώβρη του 1944. Τότε που οι γειτονιές της Αθήνας, αυτές που υποφέρανε περισσότερο, που οργανωθήκανε στο ΕΑΜ, που τα παιδιά τους πολέμησαν στις τάξεις του ΕΛΑΣ και γι' αυτό τον λόγο τιμωρήθηκαν σκληρά από τους κατακτητές, που τέλος μερικές απ'
αυτές είχαν απελευθερωθεί μόνες τους πολύ πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί. Αυτές λοιπόν οι γειτονιές είναι που κατέβαιναν καθημερινά, άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, ελασίτες στο Σύνταγμα, περήφανοι, χαρούμενοι, μεθυσμένοι από το κρασί της ελευθερίας για να διαδηλώσουν όχι μόνο την ανακούφισή τους από τον λυτρωμό αλλά και την εμπιστοσύνη τους στο μέλλον που πίστευαν ότι το κρατούν σταθερά στα χέρια τους.
Στις συνοικίες ο κόσμος βρισκόταν συνεχώς στους δρόμους. Πολιτικές συγκεντρώσεις αλλά και γιορτές με τραγούδια, σκετς, απαγγελίες.
Ο Θεοδωράκης τότε στην Απελευθέρωση ήταν Διαφωτιστής του Πέμπτου Τομέα της ΕΠΟΝ με έδρα την Καλλιθέα. Εκεί υπήρχε ένα σπίτι όπου οι περικυκλωμένοι από τους Γερμανούς επονίτες, αφού πολέμησαν ηρωικά, στο τέλος αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Το σπίτι αυτό είχε γίνει μνημείο, που καθημερινά το προσκυνούσε ο κόσμος.
Εκεί σε μια εκδήλωση ο Θεοδωράκης παρουσίασε μια σύνθεση ειδικά γραμμένη, λόγια και μουσική. Διηύθυνε ο ίδιος ένα σύνολο από αγόρια και κορίτσια. Από εκείνο το έργο δεν έχει διασωθεί τίποτα.
Όπως έλεγε ο συνθέτης όταν έγραφε τις ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, προσπάθησε να αποτυπώσει το πνεύμα εκείνης της εποχής που γνώριζε ότι απευθύνεται σε κείνο το συγκεκριμένο κοινό με την σχεδόν παιδική ψυχολογία, με την απέραντη αγνότητα και τη βαθιά συγκίνηση. Αρκούσε να πει κανείς τη λέξη: Σύντροφε για ν' αρχίσει να κλαίει και να χειροκροτεί. Γιατί είδε στις γειτονιές του τους νεαρούς κομμουνιστές να πολεμούν με το όπλο στο χέρι προστατεύοντας τους ίδιους και τις περιουσίες τους. Τους έβλεπε να αντιστέκονται σαν λιοντάρια και να θυσιάζονται γι' αυτούς. Τέτοια ευγνωμοσύνη άμεση, ειλικρινή, απέραντη, σίγουρα δεν αισθάνθηκε ποτέ λαός για τα παιδιά του.
Σ' αυτόν τον Λαό μ' αυτή την ψυχολογία, την ψυχική φόρτιση και την πνευματική αγωγή απευθυνόταν τότε οι ΕΑΜικοί συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες. Και πρώτος και καλύτερος ο Γιάννης Ρίτσος που όπως και ο Θεοδωράκης έζησε μαζί μ' αυτόν τον Λαό στις γειτονιές, στο βουνό, στη φυλακή και τα ξερονήσια.
Στον ΕΠΙΒΑΤΗ ο Θεοδωράκης είναι ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης και ο πολιτικός εκείνης της στιγμής, του 1981, που εκφράζεται σε απόλυτη αντιστοιχία με το «παρόν» όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται. Αντίθετα, στις ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ η επανασύνδεσή του με το ΚΚΕ τον οδηγεί στο παρελθόν, στην εποχή των Αγώνων, στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ, στον ΕΛΑΣ, εκεί που έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του και μαζί τους τις κορυφαίες εμπειρίες και δοκιμασίες που τον διαμόρφωσαν. Ίσως γράφοντας το έργο αυτό θέλησε να ξανασυνθέσει το ξεχασμένο «ορατόριο» που διηύθυνε μια Κυριακή του Νοέμβρη του 1944 μπροστά σε κείνο το Σπίτι-Σύμβολο στην Καλλιθέα.
Ο Θεοδωράκης συνθέτει ένα πραγματικά Λαϊκό Ορατόριο καθώς χρησιμοποιεί μονοφωνικά την χορωδία σε διάλογο με την solist, ενώ η ορχήστρα του βασίζεται στην αυστηρά θεοδωρακική λαϊκή ορχήστρα με την προσθήκη δύο πνευστών, φλάουτου και κλαρίνου.
Το κλαρίνο το χρειάζεται κυρίως για την εισαγωγή του έργου με τη δημώδη μελωδία Τούτη την Άνοιξη, ραγιάδες-ραγιάδες...., όπου η Χορωδία συμμετέχει με βυζαντινούς ισοκράτες. Όπως την εποχή του ΕΑΜ στην οποία υπήρχε η τάση να συνδέουν την Εθνική Αντίσταση με το 1821, έτσι κι εδώ όλα ξεκινούν από την ηρωική παράδοση.
Στην απαγγελία του Γιάννη Ρίτσου ο Θεδωράκης θυμάται τον έντεχνο συνθέτη Συμφωνικής μουσικής, γιατί θεωρεί ότι πρέπει να βρίσκεται σε αντιστοιχία με τον έντεχνο ποιητή Ρίτσο.
Η Μαρία Φαραντούρη, όπως και στον ΕΠΙΒΑΤΗ, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ωριμότητα και την μεγάλη της κλάση. Με την ερμηνεία της, ειδικά στο μεγάλο τραγούδι Σκέψου η ζωή, εξακοντίζεται πολύ πιο μπροστά από την εποχή της. Ευκαιρία τώρα με την επανέκδοση του έργου μετά από 25 χρόνια να ανακαλύψει και να αγκαλιάσει το ελληνικό κοινό έναν πραγματικό θησαυρό που του ανήκει.
Andreas Brandes