Ραγκατζάρια στα Ριζώματα - 1 Ιανουαρίου 2020

Όταν κανένας πείραζε την νύφη του θιάσου (της παρέας), τον έπιανε ο ψυχογιός (πρωτοπαλίκαρο του καπετάνιου) τον πήγαινε στον Καπετάνιο και εκείνος τον τιμωρούσε με πρόστιμο. Αν αντιδρούσε να πληρώσει τον πήγαινε στον αράπη να του κόψει το κεφάλι. Τότε έμπαινε η μπάμπω κι ο παππούς κλαίοντας, όμως ο αράπης, χωρίς να ακούσει κανένα τον σκότωνε. Με την επέμβαση ύστερα του γιατρού, ο σκοτωμένος ζωντάνευε και η αναπαράσταση τελείωνε με ζωηρά και χαρούμενα πηδήματα του αναστημένου (νεκρανάσταση- Διονυσιακό κατάλοιπο).
Στήνονταν τρανός χορός στο μεσοχώρι όπου μαζεύονταν όλο το χωριό για σεργιάνι. Η αμοιβή για τα Ραγκατζιάρια ήταν χρήματα (ελάχιστα), καρύδια, παστό κλπ. Τα Ραγκατζιάρια ό,τι μάζευαν (γέννημα) το πουλούσαν για να το δόσουν στην εκκλησία για να πληρώσουν τον παπά και τον δάσκαλο και τους φτωχούς.
Το τραγούδι που έλεγαν στα Ριζώματα είχε ως εξής:
“Αγιός Βασίλης έρχιτι Γινάρης ξημερώνει,
Βασίλιμ πούθεν έρχισι και πούθεν κατεβαίνεις,
ιγώ απ τα ξένα έρχουμι και στα δικά μου πάω,
αν έρχισι απ την ξενητειά πες μας κανα τραγούδι,
ιγώ τραγούδια μάθνισκα τραγούδια να σας λέω,
στην πατερίτσα ακούμπισα να πώ την άλφα βήτα
κι η πατερίτσα ήταν χλωρή κι απόληκε κλωνάρια,
κλωνάρια χρυσοκλώναρα κι ανάργυρα τα φύλλα.
Φραγκίτσα εδώ Φραγκίτσα εκεί Φραγκίτσα πάει στη βρύση
μι του γιουρντάνι στου λιμό το σύρμα στου κιφάλι
και με τα ασημοζούναρα χαμπλά χαμπλά ζωμένη”