Αντίθεσις

WILLIAM SHAKESPEARE
. . . . . . . . . . . . . . .
Ἡ ἀγάπη μου σὰν πυρετὸς εἶναι ποὺ ὅλο ποθεῖ
αὐτὸ ποὺ τὴν ἀρρώστια της θάλπει καὶ παρατείνει,
τροφοδοτῶντας τὸ κακὸ μ’ ὅ,τι τὸ διατηρεῖ,
καὶ τὴν στρεβλή μου ὄρεξη ποὺ μιὰ ζητᾶ μιὰ φθίνει.

Κι ὁ νοῦς μου, τοῦ ἔρωτα γιατρός, φρικτὰ ἐξοργισμένος
ποὺ δὲν τηρῶ τὶς συνταγές, μακριὰ μου ἔχει τρέξει.
Κι ἐγὼ τὸ παραδέχομαι πλέον ἀπελπισμένος:
Χάρος ὁ πόθος· κι ἡ ἰατρικὴ τὸν ἔχει ἀπαγορεύσει.

Ἔτσι ἀφοῦ ὁ Νοῦς ἀδιαφορεῖ, ἀνίατος ἔχω γίνει,
καὶ σὰν παράφρων μαίνομαι· ποτὲ δὲν ἡσυχάζω.
Σὰν τοῦ τρελοῦ εἶν’ τὰ λόγια μου, ἡ σκέψη μου μ’ ἀφήνει·
μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια πλανιέται ὅ,τι ἐκφράζω.

Γιατί σ’ ὁρκίστηκα ὄμορφη, σὲ σκέφτηκα λαμπρή,
καὶ μαύρη εἶσαι σὰ κόλαση· σὰν νύχτα σκοτεινή.