Αντίθεσις

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
. . . . . . . . . . . . . . .
Ὅταν τὸ θεῖο γέλιο σου στὰ χείλη σου ἀνθίζει
κι ἀστράφτει μὲς στὰ μάτια σου ἡ κάθε ἡδονή,
ὅταν τὴν ὤρια σοῦ μορφὴ τρελὴ χαρὰ στολίζει
καὶ ξεφωνίζεις εὔθυμα, γλυκιά μου καστανή...

...τότε ἐγὼ ὁ δύστυχος, τοῦ ἔρωτος ρημάδι,
σὲ δάκρυα τὸν πόνο μου ἀφήνω νὰ ξεσπᾶ·
τὸ κάθε τὶ μοῦ φαίνεται μαῦρο σὰν τὸ σκοτάδι
καὶ λέω μὲ παράπονο: «Ἄλλονε ἀγαπᾶ!».