Βασίλης Βέτσος ~ ΕΡΩΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

=
Kαι τι θαρρείς, πώς δεν θα έκανα το γύρο της Νεότερης Ελλάδας
Επειδή δηλαδής έγινε δημοψήφισμα και πέσανε δυο μετανεωτερικά βράχια
Δεν υπάρχει νερό, μονάχα εσωτερικευμένο δάκρυ και χαρμολύπη
Κι εμείς όψιμοι ερωτικοί μετανάστες, απ' τα βαπόρια στα τρένα, νεοασίκηδες
Θεόφιλοι από σπόντα, ν' ανηφορίζουμε στου πρώτου φιλιού τη νόστιμη χάρη
Στα γήινα της έκφρασης, ω αδερφής ψυχής μου εσείς, ωραία Πλατανίδια
Ότι κι αν γίνει μάτια μου, εμείς θα επιμείνουμε αισθαντικοί, στα ίδια και τα ίδια.

Βασίλης Βέτσος
Ο ΕΜΠΙΣΤΟΣ ΘΩΜΑΣ
Κανονικά, ο Θωμάς ήτανε καπουτζής
Χρόνια και ζαμάνια στις πόρτες της Βασιλεύουσας
Της Σαλονίκης, της Τούμπας και του Κανάλ ντ' Αμούρ
Ερωτικός ανιχνευτής που χόρτασε το Γύρο του Θανάτου
Και τι να' κανε μηχανιώτης πράμα, ηρακλειώτης ψαράς
Ραιδεστηνός από κούνια, πικρός καφετζής στ' Αβδήμι να κάθονταν
Να νοσταλγεί τα ροζακιά σταφύλια, ιδιωτικοποίησε τον Παράδεισο
Πηλιορείτης ημίθεος, κένταυρος, των αιώνων χαρμόλυπος άρχοντας
Ηδονικός γητευτής της οδύνης μας, διαπιστευμένος στην αρχαία του δόξα.

Στρατής Χηροπαίδης, 1968
ΤΙΝΟΣ ΝΑ ΠΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ
Τίνος να πω τον πόνο μου να μην αναστενάξει,
η πέτρα η αμίλητη κι εκείνη θε να κλάψει.
Ο ήλιος εβασίλεψε κι η γης ακόμα βράζει,
χαρά σ' εκείνη την καρδιά που δεν αναστενάζει.
Ο ήλιος εβασίλεψε κι άρχισε να νυχτώνει
κι αρχίσανε να με βαρούν τα βάσανα κι οι πόνοι.
Έχεις δυο μάτια έμορφα που χαμηλά κοιτάνε
κι όποιος γυρίσει και τα δει, στον Άδη τονε πάνε.
Τα μάτια σ' φέρνουν συννεφιά, τα φρύδια σ' φέρνουν μπόρα,
τ' αγγελικό σου το κορμί δεν το 'δα σ' άλλη χώρα.
[Από επιτόπια έρευνα της Δόμνας Σαμίου στον Μανταμάδο της Λέσβου
Περιλαμβάνεται στο δίσκο της, "Κανελόριζα"]

Βασίλης Βέτσος
ΑΠΟ ΣΩΜΑ ΣΕ ΣΩΜΑ
Τα πιο όμορφα λόγια είν' ακατάληπτα
Τραγούδια που πνίγηκαν στο κλάμα της θάλασσας
Τα πιο νόστιμα φιλιά είναι τα μακρόσυρτα
Ανατολίτικα μάτια που παραδόθηκαν στην ελπίδα
Τα πιο μεγάλα ταξίδια είναι στο άγνωστο
Ηδονές που φάγανε την οδύνη με το κουτάλι
Γι' αυτό λέει ο κόσμος, όταν τρώνε δε μιλάνε
Να μη διακόπτεται η ροή της σιωπής από σώμα σε σώμα.

Βασίλης Βέτσος
ΑΝΕΙΠΩΤΟ ΔΡΑΜΑ
Γέμισε ο τόπος ναυτάκια συριανά κι εμείς αμήχανοι μηχανικοί μυτιληνιοί, χαζεύουμε πως λάμπουνε μέσα στη λύπη τους, αξιοπρεπείς, ευγενικοί κι υπεριψωμένοι, ευρασιάτες, στ' ανείπωτο δράμα τους.

Βασίλης Βέτσος
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΤΙΑ
Που να'μουνα λιγάκι Θεόφιλος
Γραφικός και τυχάρπαστος
Να'πιανα από Μυτιλήνη στο Βόλο
Όλο τα ίδια και τα ίδια, βαρέθηκα αφού
Στου Θωμά τα Πλατανίδια να έκανα στέκι
Να ρχότανε κι η Αισθαντία τ' απογέματα
Να ζωγράφιζα την ομορφάδα της
Στου φεγγαριού τη χάση και τη φέξη.