Κωστας Μουντακης - Μπορει να σβηνει ενας καημος

λυρα τραγουδι,Κωστας Μουντακης,λαουτο Βαγγελης Μαρκογιαννακης (Μαρκοβαγγελης)

[tasosdavaris]

Πάλι καλά που δεν έγραψες ο " Κωστάκης " , όπως φώναζαν τον Βουτσά στις παλιές ελληνικές ταινίες ! Ακούς εκεί μπάρμπα Κώστας !

[manolismyridakis]

Με όλο το σεβασμό στην τεράστια πράγματι προσωπικότητα και στην εξίσου τεράστια προσφορά του Μουντόκωστα, αλλά και με το θάρρος της απόλυτα προσωπικής και υποκειμενικής μου γνώμης : Με το που μπαίνει ο μπαρμπα-Κώστας με την λύρα του η κατάσταση λίγο...΄΄χωλαίνει΄΄, ο Βαγγέλης δεν είναι ένας απλά απίστευτος δεξιοτέχνης με ''τρομερή'' τεχνική και μαγικά ''χρώματα'' αλλά το παίξιμό του σου μεταφέρει και μια εξίσου απίστευτη...ευγένεια(!!) - παίξιμο εξευγενισμένο & καλλιεργημένο, απίστευτη μουσικότητα και μελωδικότητα, ταυτόχρονα όμως ΚΑΙ δυναμικότητα...η κάθε του νότα είναι σαν μια...επανάσταση...σαν ένα ολόκληρο ταξίδι...σαν να σε παρασέρνει μαζί της με χρώματα & αρώματα και να σε ταξιδεύει από το Σπήλι στην...Βιέννη(!!!) και πάλι πίσω... κι όσο υπέροχος και μαγευτικός κι αν υπήρξε ο Μουντάκης με αυτά τα θέματα δεν είχε και πολλή σχέση, το παίξιμό του και η νότα του ΄΄μύριζε΄΄ πάντα χωριό, θύμιζε Καφάτο & Μυλοπόταμο... ενώ οι Μαρκοβαγγέλης-Μαρκοχαραλάμπης σε σχέση με αυτόν ήταν σαν να παίζουν...Μουσική Δωματίου ! ! ! ! Περίπου τα ίδια ισχύουν και για την φωνή του μπαρμπα-Κώστα, καλός, χρυσός και άγιος, ''τραβηχτικός'' & ''γοητευτικός'' & πάντοτε ''παραδοσιακός'' αλλά...με το που άνοιγε τον ΄΄φαρυγγα΄΄ του ο Μανιάς μόνο ένας...τυφλός δεν μπορούσε να ''δει'' την διαφορά που είχαν σε ΄΄πάστα φωνης΄΄... Τι θέλω να πω με όλα αυτά;; Με κανέναν τρόπο να μειώσω τον Μουντόκωστα και την προσφορά του ή και οποιονδήποτε άλλο λαικό οργανοπαίκτη... Απλά θα ήθελα να παρατηρήσω και να σημειώσω ότι οι χαρακτηρισμοί ΄΄ο ένας΄΄ _ ΄΄ο θεός΄΄ _ ΄΄ο μοναδικός΄΄ _ ΄΄που μπροστά του οι άλλοι δεν πιάνουν μία΄΄ ή και ΄΄που μπροστά του οι άλλοι είναι άχρηστοι΄΄ τους οποίους χρησιμοποιούν ορισμένοι ''οπαδοί'' για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα... είναι αστοιχείωτοι... Και θα ήθελα με βάση αυτό, να περάσω και το...΄΄μήνυμα΄΄ ότι ακριβώς επειδή ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, αλλού υπερτερούσαν και αλλού μειονεκτούσαν σε σχέση με κάποιους άλλους, δεν έχει υπάρξει στην παραδοσιακή μουσική μας ΄΄ο ένας΄΄ που ΄΄να έχει όλες τις ποιότητες΄΄ και που ΄΄να μην έχει καθόλου αρνητικά΄΄... Το γεγονός αυτό, ιδωμένο από την σωστή οπτική γωνία, θα μπορουσε για την μουσική μας να θεωρηθεί από θετικό έως και...αισιόδοξο! Δηλαδή, 1ον, ως ακροατές είμαστε χαμηλών τόνων, ευγενείς, μαρφωμένοι και με διάθεση ΄΄να μάθουμε΄΄ και να καλυτερέψουμε κι άλλο... [ Δε θέλω γέλια εδώ, η έλλειψη ''παιδείας'' και ''επαρκών ακροατών'', που να καταλαβαίνουν δηλαδή τι ακούν και να μην επικρατεί τρικυμία μέσα στο μυαλό τους, ευθύνεται για ακόμα περισσότερα ''στράβα'' απ' όσα νομίζουμε...] Κρατάμε από όλους, καλούς & μέτριους & καλύτερους & άριστους τα καλά τους στοιχεία και παρεδεχόμαστε τις αδυναμίες τους... 2ον, ακριβώς το ίδιο με τους ακροατές κάνουν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, με γνώση και αξιοκρατικά, κρατούν τα καλά στοιχεία και αφήνουν πίσω και απορρίπτουν ότι ''σφάλει'', ότι δεν είναι θετικό ή ότι είναι αντιαισθητικό... Ανάμεσα σε αυτά, αφήνουμε αρκετό χώρο για να μπορεί να εκφράζεται και το προσωπικό ΄΄γούστο΄΄ του κάθενός μας... Κατ' αυτόν τον τρόπο ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ώστε να ξεκινήσουμε και να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πάνω, να καλυτερέψουμε δηλαδή, το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε να μην είναι το τέλος, όπως έχει καταλήξει να είναι εδώ και καιρό ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ... Αντί αυτού, δυστυχώς...κολοκυθόπιτα!! Κοινό και καλλιτέχνες στριφογυρνούν σε ''φαυλους κύκλους'' και όχι απλώς δεν δείχνουμε ικανοί να πάμε παραπέρα και να προοδεύσουμε, αλλά μόνο προς ''καταστροφή'', με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, της ''στροφής προς τα κάτω'', του ξεπεσμού δηλαδή... Οι νέοι μας όχι απλώς δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα ισάξιο επίπεδο με τους παλιούς, έτσι ώστε να μπορούν να ''πατήσουν'' επάνω τους, να βασιστούν σε αυτούς και να χτίσουν ''το επόμενο σκαλοπάτι'', αλλά αντιθέτως, όσο περνά ο χρόνος η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, αντί να προοδεύουμε χειροτερεύουμε, τα χρώματα & τα αρώματα και οι ποιότητες & οι ικανότητες των παλιών χάνονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ... Η μουσική δεν είναι μόνο ''τεχνική'' και ''μαθηματικά'' αλλά και ΄΄έκφραση ψυχής΄΄ και ΄΄συναίσθημα΄΄, και σε αυτόν τον τομέα του συναισθήματος και του ''χρώματος'' και του πόσο μπορεί ''να σε ταξιδέψει κάποιος'', οι παλιοί, οι ΄΄Γέροι΄΄ (και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σκορδαλό & στον Μουντάκη ή στον Μαρκοβαγγέλη & τον Νικολή τον Αλεφαντινό, αλλά αυτό ισχύει και για πολλούς ακόμη, από τον Σηφογιώργη μέχρι...τον Καλομοίρη) παραμένουν αξεπέραστοι και απλησιάστοι...