Κώστας Μουντάκης - ΒΟΣΚΑΡΟΥΔΑΚΙ ΑΜΟΥΣΤΑΚΟ- ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ

Το Νικολιό, το λιοψημένο βοσκόπουλο με τα μυτερά αυτιά, πηδούσε από
βράχο σε βράχο σαν κατσίκι.να τον προαπαντήσει...Ήταν αγριωπό,
μαυριδερό, κι είχε τα λόγια του λιγοστά, μπεμπερίζοντας σαν κριάρι, και
τα μαλλιά του...στέκουνταν κατσαρά και ντούρα σα μικρά στρουφιχτά
κέρατα.
Νίκος Καζαντζάκης: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Το τραγούδι “Βοσκαρουδάκι Αμούστακο” κυκλοφόρησε από το Ρεθεμνιώτη λυράρη Κωστή Μουντάκη στα μέσα της δεκαετίας του 1960 σε ένα δισκάκι βινυλίου 45 στροφών και είναι μια διασκευή του στο ποίημα του Κωστή Φραγκούλη (Ανταίου) με τίτλο “Αποθυμιά”, μέσα από τη συλλογή με ποιήματα με γενικό τίτλο “Τα Δίφορα”.

Στίχοι: Κώστας Φραγκούλης
Λύρα-Μουσική-Ερμηνεία: Κώστας Μουντάκης
Λαούτο : Ross Daly
Μαντολίνο: Μάνος Μουντάκης
Από Συναυλία στο Λονδίνο

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σε `βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να `ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να `ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

Αποθυμιά

Στην εξοχή να σ’ έβρισκα μια μέρα που να βρέχει
και να ‘ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μη βρίσκεις,
μήτε δεντρό για να σταθείς γη δέτη ν’ αποσκιάσεις.
Ν’ αστράφτει ο Θιός και να βροντά να ρίχνει αστροπελέκι
και να φοβάσαι αμοναχή για να ’ρθω από κοντά σου
ν’ απλώσω το ρασίδι μου τσοι δυό μας να τυλίξει,
να βγάλω το μαντήλι μου στον ώμο σου να ρίξω
και το μεϊντανογέλεκο ζιπόνι να το βάλεις.
Να σ’ αγκαλιάσω μην εργάς κρυάδα μη σε πιάσει
κι τραχηλιά σου μη γραθεί κι ο κόρφος σ’ ανεδώσει.
Και μέσα στ’ αστραπόβροντο και τη βοή τ’ αέρα
η αναπνιά μας να σμιχτεί κι η εμιλιά να τρέμει.
Κι αν βλαστημήξω τον καιρό να μη μου το πιστεύψεις
καντήλια τάσσω των αγιώ, μέσα μου, να μη βριάσει…

[OrpheusDionysus]

«O Μουντάκης δεν ήταν κομμωτής μιας μουσικής περούκας, ένας συντηρητής, ένας ταριχευτής, ένα αποστεωμένο κατάλοιπο μιας παρωχημένης τέχνης. Έπιανε το σφυγμό της σημερινής ζωής και τον διοχέτευε στα στέρεα μουσικά καλούπια καθιστώντας την παράδοση ζώσα και μετατρέποντας το επίκαιρο σε αιώνιο».
Κώστας Γεωργουσόπουλος