Φάρος Ακρωτηρίου Λευκάδας(Cape Lefkatas Lighthouse) Aerial Drone Video

Στο νοτιότερο άκρο της Λευκάδας, στο ακρωτήρι του Λευκάτα (ή αλλιώς Κάβο Δουκάτο ή Νιράς), βρίσκεται ένας εντυπωσιακός φάρος που από το 1890 στέκεται αγέρωχος και φωτίζει με το παρήγορο φως του το πηχτό σκοτάδι, προσφέροντας ασφάλεια και ελπίδα στους ναυτικούς.

Οι θρύλοι και οι ιστορίες που συνδέονται με αυτό το μέρος ανάγονται στην αρχαιότητα. Ακόμη και η προέλευση του ονόματος της ευρύτερης περιοχής του Λευκάτα παραμένει ένα μυστήριο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, η περιοχή φέρει το όνομά της από την ομηρική ''Λευκάς πέτρη'', από το λευκό χρώμα των βράχων του Ακρωτηρίου δηλαδή. Η δεύτερη εκδοχή θέλει ο Λευκάτας (και η Λευκάδα κατ' επέκταση) να έχει πάρει το όνομά του από τον Ζακυνθινό σύντροφο του Οδυσσέα, Λεύκο.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τους αρχαίους η περιοχή του Λευκάτα είχε ιδιαίτερη πνευματική σημασία. Στο σημείο αυτό έκαναν εξιλαστήριες ανθρωποθυσίες για να εξευμενίσουν το φοβερό πνεύμα της Τρικυμίας, το αιώνιο πρόβλημα των απανταχού θαλασσινών και να μπορέσουν να πλεύσουν τα πλοία τους με ασφάλεια στη θάλασσα. Το αίμα βασιλιάδων και ιερέων χύθηκε σ' αυτό το σημείο προκειμένου να κατευναστεί η ασίγαστη οργή των θεών. Αργότερα, από τα απόκρημνα βράχια έριχναν κατάδικους και δούλους αφού πρώτα έδεναν γύρω από το σώμα τους φτερά για την ομαλή προθαλάσσωσή τους. Φαντάζει σίγουρα παράδοξο για τον σύγχρονο άνθρωπο, όσοι λίγοι τυχεροί πάντως γλίτωναν από την πτώση των 60 μέτρων και επιζούσαν, αφού τους έβαζαν στα πλοία και τους έδιναν τις πρώτες βοήθειες, έπαιρναν αμνηστία και εγκατέλειπαν τον τόπο αναζητώντας αλλού μιά δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Με τα χρόνια ευτυχώς οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με ένα λαμπρό ιερό αφιερωμένο στον θεό του φωτός και προστάτη των ναυτικών Απόλλωνα, που λέγεται πως ήταν γνωστό μέχρι τα πέρατα του αρχαίου τότε κόσμου. Ελάχιστα ίχνη δυστυχώς σώζονται ως τις μέρες μας από αυτό.
Οι θρύλοι φυσικά δεν σταματούν εδω! Το μέρος συνδέθηκε τα μεταγενέστερα χρόνια όχι αυτή τη φορά με άτυχους βασιλείς ή δύστυχους κατάδικους αλλά με ερωτοχτυπημένους νέους και νέες που αυτοβούλως έκαναν το απονενοημένο διάβημα προκειμένου να γλιτώσουν αυτή τη φορά από τα δίχτυα του θεού έρωτα. Από αυτό το σημείο φέρεται να πήδησε και η γνωστότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας, Σαπφώ για να απαλλάξει την ψυχή της από την οδύνη του ανεκπλήρωτου έρωτά της για τον Φάωνα. Εξού και η ονομασία ''Πήδημα της Κυράς΄΄ ή κατ' άλλους ''Κάβος της Κυράς''.