NXIV 'Νέμεσις'-Λυπάμαι

στίχοι-ερμηνεία: Νέμεσις XIV

παραγωγή:Syndrome
μίξη:ART LAB Workshop & Studios
Τ.Χ.Ε

Στίχοι:
Χρονια και χρονια περασαν.
Φιλιες,αγαπες,ολα χαλασαν.
Λογια πολλοι αραδιασαν
στις πραξεις ομως τα χαλασανε.
Λαθος προτυπα θαυμασαν,
ψευτικες σκεψεις μοιρασαν.
Τη μαχη με την τιμη τους χασαν
τα χρονια που περασαν.Και-

ρο με καιρο αγαπες
τυπου οσα ψεματα ειχες μου τα'πες.
Κοπελες γιναν πουτανες
και φιλοι για φαπες.Ταπες
μοιραζω απο εδω κι εκει
οπου βλεπω την ντροπη.
Μια συμβουλη μην αφησεις την ντροπη
μη να σε αγγιξει
ουτε για μια στιγμη.

Μερα με την μερα βλεπω τον μαρασμο,
βλεπω φτωχεια,ανεχεια και απορρω.
¨Πως το επιτρεπουμε εμεις αυτο
τον γαμημενο κοινωνικο ξεπεσμο΄"
Νυχτα και ξενυχτια πινω και μεθω
για την φτωχεια που επεσε στο σπιτικο.
Βλεπεις υστερουμε σε αγαπη,οχι λεφτα,μιλω
γι αυτα που μου λειψαν σαν παιδι μικρο.

Λυπαμαι που φοβαμαι
οτι ποναμε οσους αγαπαμε.
Φοβαμαι οτι λυπαμαι
αυτους που βαθια με αγαπανε. Και
Λυπαμαι...

Ξενυχτι στο ξενυχτι παλι
κι εγω το ρεμαλι παλι
χτυπω στον τοιχο το κεφαλι παλι
ωσπου το ρεμαλι μυαλο να βαλει παλι.

Για μενα υπαρχει φτωχεια δυο ειδων.
Η γνωστη των τριτοκοσμικων,των φτωχων,των
ανελεητα νηστικων και των
σε συναισθηματα φτωχων.
Μερα με την μερα λυπαμαι πιο πολυ.
Φοβαμαι εκεινη την καταραμενη στιγμη
που θα φυγω απο τη ζωη γιατι
πιο πολυ φοβαμαι την αιωνια σιωπη ,
φοβαμαι πως θα ειμαι μονος κανεις εκει
ενα τελευταιο αντιο για να μου πει
μπας και η ψυχη μου τη γαληνη βρει
και σε ενα καλυτερο μερος βρεθει.

Καιρο με καιρο θα σου ερθουν σκεψεις
αλλοκοτες φρασεις και λεξεις
χωρις νοημα,χωρις σειρα η θεσεις.
Πρεπει το γαμημενο το παιχνιδι τους να το παιξεις
αλλιως δε θα την παλεψεις,κατω στο χωμα θα πεσεις
και θα σου ερθουν σκεψεις
οπως στο κεφαλι σου μια σφαιρα να φυτεψεις.

Λυπαμαι που φοβαμαι
οτι ποναμε οσους αγαπαμε.
Φοβαμαι οτι λυπαμαι
αυτους που βαθια με αγαπανε. Και
Λυπαμαι...

Χρονια και χρονια υπηρξα θυμα,
υπηρξα ενα ζωντανο πτωμα,ενα βλημα,
οι λεξεις βγαινανε απο το στομα χυμα
μα τωρα κοπηκε του θυματος το νημα απο την μοιρα.
Τωρα γεννηθηκε ο Νεμεσις απο τις σταχτες
της φυλακης και τους τεραστιους φραχτες
του μυαλου ενος μικρου παιδιου,
ενος ακομα ζωντανου νεκρου.