NXIV 'Νέμεσις'-Μικρή Ελένη

στίχοι-ερμηνεία: Νέμεσις XIV

παραγωγή:Trunxks
μίξη: ART LAB Workshop & Studios
Τ.Χ.Ε
Στίχοι:
Κάποτε ήταν μια κοπέλα η Ελένη,
μια τέτοιου τύπου Ελένη σε κάθε πόλη βγαίνει.
Η Ελένη ήτανε δεκατριών,
παιδί μαλωμένων χωρισμένων γονιών.
Το κορίτσι αυτό δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι
και τα μάτια της ήτανε πάντα γεμάτα λύπη
γιατί μισούσε το είδωλό της στον καθρέφτη
και φώναζε όποιον της έλεγε το αντίθετο ψεύτη.
Στα δεκατέσσερά της είχε προσπαθήσει ήδη
να αυτοκτονήσει με ψαλίδι ή κοπίδι
ή κάτι τέτοιο,κάτι ανάλογο,
όχι πως έχει σημασία...γάμα το.
Η μικρή Ελένη δεν είχε που να τα πει,
βλέπεις είχε μονάχα μια φίλη,ναι και αυτή
είχε δυο γονείς που ο καθένας ξεχωριστά σ'αυτήν πίστευε
γι αυτό η Ελένη τη φίλη της πολύ τη ζήλευε.
Μια φορά μονάχα ήθελε να ξαναδεί τον μπαμπά της
και να ακούσει ένα κάλο λόγο απ' την μαμά της
κι ας μην ξαναγίνει αυτή θα το'χε για λάβαρο
όμως είναι ακόμα μακριά απ' τον παράδεισο.
Αγναντεύει έξω απ' το παράθυρο
όπου ακόμα βρέχει στης ψυχής της την άβυσσο.
Αγναντεύει έξω απ' το παράθυρο
όπου ακόμα βρέχει στης ψυχής της την άβυσσο.

Πλέον δεκαέξι δυο χρονιά μετά
κι η Ελένη πάει στην ίδια τάξη ξανά.
Πλέον σχεδόν γυναικά πια
κάνει πρέζα,κόκα μα
δεν έχει λεφτά γι αυτά
και κάθεται στον καθένα,να
ξεφύγει θέλει από τα προβλήματα
έστω και για πέντε λεπτά ξανά.
Εθισμένη,μπλεγμένη.Αρρωστημένη
κατάσταση:μπερδεμένη,χαμένη η Ελένη
όπου θέλουν τα χάπια πηγαίνει
στον άλλο κόσμο συστημένη.
Πλέον δεν της λείπει ο μπαμπάς της,
του φορτώνει λάθη δικά της
κι όσο για τη μαμά της
δε θέλει να τη δει ποτέ ξανά μπροστά της.
Κι η ίδια φοβάται ότι έχει μολυνθεί
σύφιλη,αρρώστιες, ναι...HIV
μα φοβάται να το παραδεχτεί
και λέει πως ζει
μονάχα για τη στιγμή.
Ακόμα και τότε υπήρχε σωτηρία.
Ήταν απλώς ένα κορίτσι που μετά την αφετηρία
έχασε τον προορισμό και την πορεία
μα τώρα έχει φτάσει στην τελική ευθεία.
Στα είκοσι της χρονιά ακόμα συχνάζει με πρεζόνια,
πηγαίνει με κλεφτρόνια και ζει με "επιχορηγήσεις" και κουπόνια
και πριν με πεις κομπλεξικό άκου λίγο
δεν είναι αυτή,αυτή που βρίζω έχουμε φαύλο κύκλο.
Εικοσάρα μα φαντάζει τριαντάρα,
όχι βλάκα δεν εννοώ μιλφάρα,
η μούρη της σπασμένη.Πάρα
πολύ δυστυχισμένη.Άρα
καταλαβαίνει τι συμβαίνει ;
Ότι σιγά σιγά σιγοπεθαίνει;
Ότι χρόνος δε της μένει;Να το ξέρει;το ξέρει,
παίρνει μια σύριγγα.
Φαίνεται ο φόβος στης Ελένης την ίριδα,
κοιτάει έξω απ' το παράθυρο που βρέχει,
τόσα χρονιά βρέχει κάτι τρέχει
και τώρα λίγο πριν το γαμημένο θέρος
άφησε το μεγαλύτερό της λάθος για το τέλος.