'Όταν νοιάζεσαι...σκοντάφτεις'

"Δεν χάνω το ενδιαφέρον μου,
ψέμματα είναι αυτά.
Κάθε βλέμα που σου ρίχνω με τραβάει πιο κοντά,
και σε βρίσκω μακριά,
και είσαι τόσο μακριά,
μα δεν με πειράζει,γιατί,
σε κοιτάω να περνάς,
τόσο ωραιά στην ζωή σου που ζηλεύω ίσως λίγο,τους ανθρώπους που μπορούνε,
όταν θέλουν να μιλήσουν,
μαζί σου,το κάνουν και χάνω τα λογικά μου.

Αν με ρωτήσεις πάντως,τι θέλω απ'την ζωή σου,
τίποτα θα πω,και θα μου αρνηθώ,
όλα τα συναισθήματα που πνίγω με θυμό,
ώστε να είσαι ντάξει,και να σε βοηθώ όσο μπορώ και γω με τον τρόπο μου αυτόν.

Συνήθως δεν είμαι κολλημένος,και ούτε συνηθίζω,
γι'ανθρώπους να επιμένω,εκτός αν το αξίζουν ,
γι'αυτό και προσπαθώ,μαζί σου να'μαι οκάυ και ας μην το μπορώ.

Ποτέ μου δεν περίμενα πως μία απουσία,
σε ρίχνει στα σκατά βαθιά,θα βγεις με δυσκολία,
αν είσαι δυνατός,
κάτι που εγώ δεν είμαι,και δεν το προσπαθώ...
κόλλησα εδώ κάτω και δεν ψήνω να βγώ.

Όσοι δεν με νιώθουνε ευτιχισμένοι θα'ναι,
και ελπίζω να μην τύχει,μ'αυτό να ταυτιστούν.
Τώρα για όσους με νιώθουνε,να είστε δυνατοί,
το ξέρω πως πονάει,το σώμα και η ψυχή.
Γνωρίζω το συναίσθημα του να μην είσαι εκεί,
που νιώθεις πως ανήκεις,
και αυτό σε βασανίζει και δεν πατάς στην γη.

Τους στίχους μου τους γράφω,
γιατί με βοηθούνε,
γαλήνη πάντα βρίσκω,
αφού πρώτα δακρύσω,
πάνω απο το χαρτί,
που κλαίω με οργή.
Στην κόλαση αυτή,
που ίσως και δεν βγείς,
δεν θα ελευθερωθείς,
θα νιώθεις πεθαμένος,
ενώ εσύ θα ζεις.
Η ελπίδα στην ζωή,
πλέον θα'χει χαθεί.

Ξέρω ότι δεν γράφω,
ούτε καν τόσο ωραία,
όμως δεν με ενοχλεί,
γιατί ξέρω πως έτσι,ο Τσίμος ηρεμεί.
Μόνο έτσι χαλαρώνω,μόνο έτσι αναπνέω,
και μόνο το χαρτί μου,
γνωρίζει όσα λέω,και αν τα εννοώ.
Γι'αυτό δεν με ενδιαφέρει,να γίνω πειστικός,
που γίνομαι εν μέρη.


Στίχοι,Μπίτ,'Ερμηνεία'
Tsimos