'Ο Γίγαντας' Θ. Πάνου

Μια πορτούλα και ένα παραθυράκι.
Τόσο μικρό δωμάτιο
και ένα παιδικό κρεβατάκι.
Και μεγάλωνε εκεί μέσα
ένας γίγαντας τόσο ψηλός
που και εμείς οι γειτονοι
γελούσαμε που
δεν καταλαβαίναμε πως χωρούσε.
Μόλις καταλάβαμε
πως οι πατούσες του και μόνο
τη γειτονιά πως με ασφάλεια οριοθετουσαν
ψηλωσαμε όλοι ξαφνικά,
κανέναν πλέον δεν φοβόμαστε.
Μετά χρόνια-όχι πολλά-
είδαμε τις πατούσες να μικραίνουν
όλο και πιο πολύ
και ο γίγαντας της γειτονιάς νάνος
πλέον να γίνεται.
Τρέχαμε όλοι τότε και τον ταιζαμε
του τριβαμε τα άκρα,
ρωτούσαμε τι ήθελε γίγαντας να μείνει...
Δεν μίλαγε όμως ποτέ.
Ήταν γίγαντας μουγγός;
Η μήπως τα λόγια γι'αυτόν
δεν είχαν καμία σημασία;
Έφθασε ο γίγαντας μας 18 ετών
Ψηλός ακόμη αρκετά
και η γειτονιά, εμείς,
ακόμη δεν καταλαβαίναμε
ο γίγαντας μας πως έλεγε
ότι εμείς ήμαστε
η τόσο δυνατή, γιγάντια παρέα.
όταν την πόρτα μας ανοίγαμε.
.