Χαλάσματα. Και όμως έχουν τόσα να σου πουν...

Πάντα με μάγευαν τα χαλάσματα. Έχω μια έλξη σε ότι μπορεί να μου διηγηθεί μια ιστορία.
Και αυτά τα ετοιμόρροπα ντουβάρια της γειτονιάς που μεγάλωσα, έχουν φωνή.
----
Στην πρόσφατη επίσκεψη μου στην πόλη που μεγάλωσα, περπάτησα στις γειτονιές που έζησα σαν παιδί.
Τότε έσφυζαν από ζωή.
Τώρα χαλάσματα.
Αυτά τα έρημα σπίτια με τις ρωγμές στους τοίχους, τις πεσμένες στέγες και τα πατώματα που τρίζουν, μέσα από την σιωπή τους έχουν τόσα πολλά να σου πουν.
Τούτα τα χαλάσματα που τα τσάκισε ο χρόνος, είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες μιας άλλης ζωής.
Κάθε σπασμένο τζάμι, κάθε ετοιμόρροπο παράθυρο, είναι ένας ψίθυρος από ένα παρελθόν που αρνείται να σβήσει.
Κοιτώντας τα, μπορείς να ακούσεις βήματα, γέλια, οικείες φωνές, γνωστά ονόματα, γιαγιάδες να διηγούνταν παραμύθια.
Σε αυτές τις άδειες αυλές, κάποτε παίζαμε σαν παιδιά μαζί με ανθρώπους που αγάπησαν, πόνεσαν, μοιράστηκαν.

ΥΓ: Το βίντεο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στις αναμνήσεις. Οι εικόνες και οι λέξεις ζωντανεύουν ένα παρελθόν χαμένο στον χρόνο και στο πίσω μέρος του μυαλού μας.