'The Chinese World Order'. John K. Fairbank omawia system trybutarny.

"The Chinese World Order. Traditional China's Foreign Relations", to praca zbiorowa z 1968 r. Jest to jedna z najważniejszych - jeśli nie najważniejsza - książek poświęconych tzw. systemowi trybutarnemu, czyli tradycyjnemu chińskiemu porządkowi międzynarodowemu. Omawiam dla państwa ową pozycję.

[paweszklarczyk]

Kwestie japońskie są niezmiernie istotne dla polityki państwa chińskiego, zwłaszcza w kontekście wojny Imjin czy w XIX i XX w. Jeżeli mówimy o uczestnictwie Japonii w systemie trybutarnym, to faktycznie sprawę określiłbym jako koniunkturalizm elit japońskich. Ale sprawa zawsze wymaga szerszego omówienia.
Problematyka związana z Okinawą (i całym archipelagiem Ryukyu) jest równia ciekawa. W sumie wyspy są względnie daleko tak od Japonii jak i od Chin, ale Japończycy co najmniej od XVII wieku rościli sobie pewne pretensje do tego terytorium (ekspedycja Satsumy, o ile mnie pamięć nie myli z 1609). Wyspy były jednym z nielicznych "okien Japonii na świat", ośrodkiem handlu, w okresie Edo (polityka sakoku).
Uważam szeroko rozumiany problem sinocentryzmu należy także ująć jako problem metodologiczny. Problem badania obcych kultur (w tym kultur prawnych) jest zawsze związany z przyjęciem pewnego punktu widzenia czy punktu odniesienia. Jeżeli badamy kulturę i przyjmujemy że jest ona czymś sui generis, czymś wyjątkowym na skalę światową przyjmujemy "orientalistyczy punkt wiedzenia" (orient jako coś odległego, tajemniczego, wyjątkowego). Drugim skrajnym podejściem jest podejście globalistyczne (czyli postrzeganie wszystkich kultur jako silnie zbliżonych, a różniących się jedynie mniejszymi lub większymi "detalami"). Oba moim zdaniem są błędne, więc należy szukać czegoś po środku. (Prof. Sadowski napisał na ten temat artykuł pt. "Pomiędzy Kiplingiem i Saidem : myśl polityczno-prawna w dobie globalizacji").