Το γράμμα του ξεριζωμού

Το γράμμα του ξεριζωμού
"Ένα κομμάτι για την προσφυγιά"

Απαγγελία: Θάνος λοst
Κοντραμπάσο: Αλέκος Βασιλάτος
Πλαγίαυλος Κοίλης/ηλεκτρονικά: George Bar
Ποίηση: Γιώργος Σαραντόπουλος

Αρχαίος πλαγίαυλος της Κοίλης, σόλο κοντραμπάσο, ηλεκτρονικοί ήχοι και απαγγελία του ποιήματος "Το γράμμα του ξεριζωμού" (του Γιώργου Σαραντόπουλου). Κομμάτι που παρουσιάστηκε μεταξύ άλλων στο διήμερο Φεστιβάλ ηλεκτρακουστικής/πειραματικής μουσικής "Electro acoustic odysseys 22" (το οποίο εντάχθηκε στα Λιπάσματα-Φεστιβάλ στη Θάλασσα) στις 30 Ιουλίου 2022, στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δραπετσώνας, με την αποκλειστική στήριξη του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας-Δραπετσώνας.
Αφιερωμένο -με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την Καταστροφή της Σμύρνης- στους Μικρασιάτες ξεριζωμένους προγόνους μας, αλλά και σε κάθε ξεριζωμένο άνθρωπο ετούτης της Γης.

Το γράμμα του ξεριζωμού

Το όνομά μας άγνωστο…
σκιές σακατεμένες που στις πλάτες κουβαλούν
βομβαρδισμένα όνειρα και ελπίδες.

Σταυρός μας για αμαρτήματα άλλων,
που στην πλάτη μας έχουν φορτώσει,
κάτι μαύρες, πλαστικές σακούλες με δύο ρούχα των παιδιών
και μια φωτογραφία από το σπίτι μας .

Βαριές οι αναμνήσεις και οι ιστορίες,
που θα λέμε στα παιδιά μας
τα άδεια μας ξημερώματα στις γραμμές του τρένου.
Βαρύ το περπάτημα με μια λειψή ανάσα σε κάθε φοβισμένο βήμα,
που από την πατρίδα μας τραβά πιο μακριά.

Μέσα στα καραβάνια, χιλιάδες από μας
αφήνουμε μια κόκκινη κλωστή στην έρημο
τον δρόμο της επιστροφής να βρούμε.
Κοιμόμαστε πάνω στο κύμα,
χάνουμε και χανόμαστε.

Κι ο προορισμός μας, ένας παράδεισος,
που μας έταξαν σε ένα τηλεγράφημα λερωμένο από στάχτη και κόκκινους λεκέδες.

Ακόμα δεν κατάλαβα, εάν αυτό τον παράδεισο θα τον βρούμε κάποτε
ή εάν θα πρέπει μόνοι μας να τον χτίσουμε με το μπόι μας.
Πόσες φορές πρόσφυγας, για να καταλάβω;

Και εσύ που σα χολέρα με μετράς και με νερό πας και με ξεπλένεις,
στα ίδια λάθη πέφτεις.
Τον ίδιο δρόμο έκανες
και τον ίδιο πάλι παίρνεις.

Το χέρι που βοηθά δε μπορώ να ξεχωρίσω.
Το ψωμί έχει γλυκιά γεύση,
και δε ξεχνιέται εύκολα.
Κυνηγοί και κυνηγημένοι…
ελεήμονες
ξεπουλούν το τομάρι μου
και αργυραμοιβοί μετρούν στο ζύγι
πόσο κοστίζει κάθε ανάσα μου.
Μα και εσύ που σαν φοβέρα με ξορκίζεις,
σάμπως και εσύ δεν ψάχνεις για προορισμό;

Οι άνθρωποι φτιάχνουμε εχθρούς για να ξορκίζουμε
τους πραγματικούς μας αντιπάλους.
Τρομάζουμε το σατανά,
μα στο σπιτικό μας μέσα
μας κολακεύει μέρα νύχτα.

Δε ζητώ λύσεις…
τις λύσεις τις χτίζεις άλλωστε.
Ένα χέρι να σηκωθώ αναζητώ,
όπως και εσύ…
που κοιτάς φοβισμένος την κάθε μέρα και
τα βήματά σου στην ιστορία έχεις ξεχάσει.
Αυτό που δε σε αφήνει να ησυχάσεις τα βράδια αδερφέ μου
είναι εκείνα τα αθώα μάτια των παιδιών σου,
που σαν πυξίδα βάζουν προορισμό.

Γιώργος Σαραντόπουλος