Τέσσερα μάτια, δυο καρδιές Τάνια Κικίδη

Τέσσερα µάτια δυο καρδιές

Στίχοι/Μουσική: Παραδοσιακό Αρτάκης
Προέλευση Αρτάκης Κυζίκου Μικράς Ασίας

Ερμηνεία: Τάνια Κικίδη

Video edited by ""Άκουσε Με..."

Στίχοι:

Τέσσερα μάτια, δυο καρδιές
όταν αγαπηθούνε
καλύτερα στη µαύρη γη
παρά να χωριστούνε

Για σένα και για µένα δοθήκαν οι καηµοί
τα βάσανα οι πόνοι και οι αναστεναγµοί
Για σένα και για µένα και όχι για άλλονα
δοθήκανε οι πόνοι και τα παράπονα.

Εάν εσύ δεν ήσουνα
εγώ δε θα αγαπούσα
έρωτα δε θα γνώριζα
και ευτυχής θα ζούσα

Ανάθεµα σε Πόλη Φανάρι Τσεζµετζέ
µε πήρες το πουλί µου που το `χα εγλεντζέ.
Ανάθεµα σε Πόλη την ώρα π’ άνοιγες
είπα να καζαντίσω κι εσύ µ’ αφάνισες

∆ε στο `πα µαυροµάτα µου
να µην αγαπηθούµε
γιατί είν’ ο έρωτας τρελός
και θα φανερωθούµε

Σταυρός Μαλαµατένιος είναι το µπόι σου
Και µάλαµα καθάριο όλο το σόι σου
∆ιαµάντι δαχτυλίδι φοράς στο χέρι σου
Και πάνω η πέτρα γράφει Θα γίνω ταίρι σου

Ο ξεριζωμός των Αρτακιανών και η προσφυγιά

Την 29η Αυγούστου 1922 με δύο κουβέρτες και λίγα ρούχα στα χέρια τους, οι κάτοικοι της Αρτάκης της επαρχίας του Κυζίκου εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, την περιουσία τους, τις δουλειές τους, τον τόπο τους και την ίδια την ζωή τους και μεταβαίνουν στο νησί Μαρμαρά.
«Η προσφυγική ημών ζωή άρχεται από την 29ην Αυγούστου του 1922»,

με αυτή την φράση Αρτακιανός πρόσφυγας ξεκινά την διήγηση του ξεριζωμού τους από την Αρτάκη της Μικράς Ασίας.

»Εγκατεστημένοι από τις 30 Αυγούστου στο νησί Μαρμαρά, στις 20 Σεπτεμβρίου
του 1922 έρχεται διαταγή από τον Λιμενάρχη του Βασιλικού Ναυτικού, να εκκενωθεί και ο Μαρμαράς και έτσι 25 Σεπτέμβρη του 1922 επιβιβάζονται στο ατμόπλοιο «Εύξεινος» και, μετά από 4 ημέρες στη Θάλασσα, αποβιβάζονται στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί και για ένα έτος φιλοξενούνται σε στρατιωτικούς θαλάμους στην Άνω Τούμπα.
Ακόμα και τριάντα οικογένειες σε ένα θάλαμο, στρώνοντας κάτω ο,τι κιλίμια και κουβέρτες είχαν κουβαλήσει μαζί τους.
Όσο υπάρχει η βοήθεια του Αμερικάνικου Ερυθρού Σταυρού, η κατάσταση είναι ανεκτή.
Μόλις όμως, μετά από έξι μήνες ο Αμερικάνικος Ερυθρός Σταυρός αποχωρεί και η ευθύνη για την σίτιση και την υγεία των προσφύγων περνά στο Ελληνικό κράτος, αρχίζει η πείνα, η δυστυχία και οι αρρώστιες.

Χτυπημένοι από την ελονοσία, το κρύο και την πείνα, περίπου 400 Αρτακιανές οικογένειες σύστησαν επιτροπή, υπό την αρχηγία του Σωκράτη Παπαζώτου και μέλη τους Mιλτιάδη Ψαθέρη, Kωνσταντίνο Θεολόγο, Kωνσταντίνο Aμυλίδη ή Bουλγαράκη
και Nικολάο Kατζάρη, για να βρουν κατάλληλα μέρη για μετεγκατάσταση.

Η Επιτροπή, μετά από αναζήτηση, κατέληξε στο Bατώντα της Eύβοιας, που ήταν παραθαλάσσιος και καλύτερος από όλες τις απόψεις.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924 οι Αρτακιανοί πρόσφυγες αναχωρούν με ατμόπλοιο από τη Θεσσαλονίκη και μετά από δύο ημέρες αποβιβάζονται στο λιμάνι