Παραδοσιακό Σεφαραδίτικο-UNA PASTORA YO AMI,(Μία βοσκοπούλα αγάπησα)- Γ. Βεληβασάκη & Θ. Βουτσικάκης

Ερμηνεία: Γεωργία Βεληβασάκη & Θοδωρής Βουτσικάκης
Κρητική λύρα: Λευτέρης Ανδριώτης
Κιθάρες: Ανδρέας Ζιάκας, Luis Borda

Una pastora yo amí, Μία βοσκοπούλα αγάπησα
Una hija hermoza, μια κόρην έμορφη
De mi chiques yo l'adorí, Απ' τα μικράτα μου τη λάτρεψα
Mas qu'ella no amí. πέρα απ' αυτήν δε γάπησα
Un dia que estavamos Μια μέρα που 'μασταν
En la huerta asentados, στον κήπο καθισμένοι
Le dixe yo: "Por tí, mi flor, Της είπα: για σεν' ανθέ μου
Me muero de amor. πεθαίνω από έρωτα
En sus brazos m' apretó στα μπράτσα της με έσφιξε
Con amor me bezó με στοργή με φίλησε
Me respondió con dulsor: μου απάντησε με γλύκα
"Sos chico para amor!" "Είσαι τσικό για αγάπη!"
y la buxquí Μεγάλωσα, την έψαξα
Otro tomó y la pedrí, Άλλον επήρ' την έχασα
Ella si olvidó de mi Αυτή και αν εμέ ξέχασε
Ma siempre yo l'amí για πάντα εγώ τη γάπησα

Αφού εξορίστηκαν από την Ισπανία το 1492, οι ισπανοεβραίοι βρήκαν καταφύγιο σε διάφορες μεσογειακές πόλεις. Αλλά οι ελληνικές πόλεις Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μεταξύ άλλων, υπήρξαν από τις σημαντικότερες. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα, οι σεφαρδίτες σχημάτισαν δικές τους κοινότητες, στις οποίες μιλούσαν εβραιοϊσπανικά. Παρ’ ότι διατήρσαν τις παραδόσεις και τη γλώσσα τους, επέδειξαν μεγάλη προσαρμοστικότητα στην ελληνική κοινωνική και πολιτιστική ζωή. Οι έλληνες σεφαρδίτες δεν έχασαν την επαφή με την αγαπημένη τους Ισπανία κι αυτό ήταν εμφανές τόσο στον κοινωνικό τομέα όσο και στην λογοτεχνία τους. Γι’ αυτούς τους λόγους, η Ελλάδα είναι από τις σημαντικότερες χώρες στην πορεία της σεφαρδικής διασποράς.

ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ [ΜΙΑ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ ΑΓΑΠΗΣΑ]

Τραγούδι βασισμένο σε μελωδία ιταλικής καντάδας του 19ου αιώνα. Η ελληνική παραλλαγή του τραγουδιού είναι βασισμένη στο ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα «Το Φίλημα» που το εξέδωσε το 1851. Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στο δραματικό ειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» το έτος 1891, με πιθανότητα να έχει ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι ο Γεώργιος Λαμπίρης. Την αρχική μουσική ενορχήστρωση του κομματιού ενδέχεται να την έχει κάνει και ο Παύλος Καρρέρ, διότι βάσει των πηγών τον Απρίλιο του 1875 υπέβαλε οκτώ (8) τραγούδια στον "Ολυμπιακό Μουσικό Αγώνα" του Ζαππείου Κληροδοτήματος, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και «Το φίλημα» του Ζαλοκώστα.

Το τραγούδι έγινε ευρύτατα γνωστό και αγαπητό λόγω της μεγάλης αποδοχής που είχε από το θεατρόφιλο κοινό. Το έτος 1903 τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στη Σεφαραδίτικη διάλεκτο από το ανέβασμα του δραματικού ειδυλλίου του Κορομηλά στη Σμύρνη από εβραϊκό θίασο. Το έτος 1932 ανέβηκε η πρώτη κινηματογραφική του εκδοχή του έργου. Μία από τις πιο αγαπημένες εκτέλεσεις του τραγουδιού είναι το 1955, στην ομώνυμη κινητογραφική ταινία, στην οποία το κομμάτι ενορχήστρωσε ο Διονύσιος Λαυράγκας και το τραγούδησε ο Δημήτριος Ζάχος.

Μια βοσκοπούλα αγάπησα μια ζηλεμένη κόρη,
και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί,
ήμουν αλάλητο πουλί δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
Μάρω ένα λόγο θα σου πω Μάρω της είπα σ’ αγαπώ,
Μάρω της είπα σ’ αγαπώ τρελαίνομαι για σένα.

Από τη μέση μ’ άρπαξε με φίλησε στο στόμα,
και μου ‘πε για αναστεναγμούς για της αγάπης τους καημούς,
για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και τη ζητώ μ’ άλλον ζητάει η καρδιά της,
και με ξεχνάει τ’ ορφανό εγώ όμως δεν το λησμονώ,
εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της.